Rozdział XVII

(...)Wszystko spieprzyłam. Wiedziałam, że zawsze miałam szczególne szczęście, ale dlaczego musiałam psuć coś, co jest dla mnie ważne? Zraniłam osobę, na której mi zależało. Westchnęłam odwieszając kurtkę na wieszak. To tylko i wyłącznie moja wina. Powinnam zniknąć z jego życia, jak zaplanowałam to wcześniej. Podeszłam do schodów i całą siłę włożyłam w wejście na pierwszy stopień. Pokonywałam kolejne przytrzymując się poręczy. Wydawałoby się, że po godzinach męki dotarłam do celu. Otworzyłam drzwi, weszłam i zamknęłam je za sobą. Rozejrzałam się po pokoju, zastanawiając się, co powinnam ze sobą zabrać. Jednak nie dane było mi dokończyć, bo poczułam, że moje ciało staje się bezwładne. Ostatnie, co pamiętam, to moment, w którym moje delikatne ciało dotknęło ziemi. (...)

Ściemniało się. Ulice Londynu pustoszały z minuty na minutę, ale cóż się dziwić. Każdy biegł chowając się przed deszczem.  W mieście gaszono wszystkie lampy już przed północą, jedynie snop światła bijącego od latarni, chociaż trochę oświetlał ciemne aleje miasta. Ludzie jak najszybciej pragnęli znaleźć się w swoich łóżkach i zostać wciągniętym do krainy Morfeusza. Nikt nie zwracał uwagi na piękno tego miasta w nocy.

Harry westchnął odwracając wzrok od szyby. To miejsce miało coś w sobie, szczególnie o tej porze. Może to nie było jego ukochane Holmes Chapel, jednak czuł, że tu również znajduje się jego dom. Loczek omiótł wzrokiem pokój zatrzymując wzrok na fotografiach na ścianie. Zdjęcia przestawiały zespół. Ich piątka, jako jedna i nieodłączna całość. Byli jak jeden organizm. Nic, ani nikt nie mógł ich poróżnić. Jednak jedno zdjęcie pośród reszty było dla niego szczególne. On i Lou. Para najlepszych przyjaciół. Nie żeby nie kochał Nialla, Liama i Zayna, jednak to Lou rozumiał go bez słów. Larry Stynlinson – jak określały ich fanki. To śmieszne, co te młode dziewczyny potrafią sobie wyobrazić. W sumie przerażało go to trochę. Nie rozumiał, jak mogły uznawać jego i Lou za parę gejów. Przecież to się nie trzyma kupy. Czy to, że dwóch facetów łączy wyjątkowa przyjaźń musi od razu oznaczać, że są homoseksualistami?

Curly odwrócił się i położył się na łóżku. Przypatrywał się białemu sufitowi, poszukując jeszcze innych ciekawszych odmian bieli. Już znalazł odcień bitej śmietany oraz lodów śmietankowych. Już od dłuższego czasu chował się w pokoju. Nie chciał przez przypadek wpaść na Louisa. Nie zniósłby tego. Przecież w tym miejscu zawsze był szczęśliwy. Tylko, dlaczego teraz nie potrafi się niczym cieszyć?

- Widzisz Harry, do czego potrafi doprowadzić zazdrość… - powiedział sam do siebie.

Zamknął powieki. Oczami wyobraźni zdawał się widzieć momenty z Tommym, gdy Hazzie udało się czymś go rozśmieszyć. Widział ich szczęśliwe twarze, gdy udało im się komuś zrobić numer. Co się zmieniło? Ta pieprzona zazdrość kiedyś zabije Tomlinsona. Harry uderzył pięściami w łóżko. Dzisiejsze zachowanie Lou zdziwiło go. Był święcie przekonany, iż Boo Bear wie, że Curly nie czuje nic do Oliwii. Przecież to zwykła przyjaciółka i nic więcej. Styles nigdy nie zrobiłby nikomu takiego świństwa, a na pewno nie swojemu najlepszemu przyjacielowi. Dlaczego Louis zwątpił w ich przyjaźń? To prawda, że od jakiegoś czasu ich relacje zostały wystawione na próbę. Co takiego musiał zrobić, że Tommy wątpi w jego lojalność? Do końca Styles nie wiedział.

Chłopak cofnął się myślami do przeszłości, gdy wszystko było proste. Do jego rodzinnego domu. Do Holmes Champel. 

Styles uwielbiał spędzać czas poza domem. Zawsze, gdy miał wolną chwilę od razu wychodził na dwór i zawsze z jedną osobą. Alex, jego najlepszą przyjaciółką. Jeśli nie wierzycie w przyjaźń damsko-męską to cóż wasza strata. Oni byli przykładem przyjaźni na zawsze. Nie zanosiło się na to, by ktokolwiek mógł ich rozdzielić. A jednak. Nawet nie zauważył, gdy zaczęli się od siebie oddalać. Niedługo po tym praktycznie udawali, że się nie znają. Curly usłyszał coś, co Alex powiedziała. Ta rzecz zraniła go, jednak z perspektywy czasu nie był pewny czy dziewczyna była zdolna zrobić takie coś.

Harry ukrył twarz w dłoniach.

Co jeśli zbyt pochopnie wyciągnął wnioski i stracił jedną z najważniejszych osób w jego życiu?

Styles wrócił myślami do Londynu. Co jeśli on jest teraz Alex, a Louis jest Harrym? Co jeśli Tomlinson zbyt szybko oceni tą sytuację i to może oznaczać koniec ich przyjaźni? Harry nie przeżyłby kolejnej tak wielkiej straty w jego życiu. Nie po raz kolejny. Nie chciał przeżywać tych samych uczuć na nowo, bo wiedział, co to będzie dla niego oznaczać. Nie umiał wytrzymać dnia bez swojego przyjaciela Louisa, a co byłoby gdyby miałby się pozbyć Lou ze swojego życia? Nie, tak nie może być. Musiał coś zrobić, żeby podtrzymać tą przyjaźń. Zapomniał o tym, żeby przywrócić pozytywne stosunki na linii Waldorf-Tomlinson, bo jakby nie patrzeć ta cała sytuacja kosztuje Louisa coraz więcej zdrowia. Tak proszę państwa. Harry Styles ma plan. Cwany plan i zamierza wprowadzić go w życie. Chociażby zaraz.

Jego rozmyślania przerwało trzaśnięcie drzwiami.

Co do cholery? – pomyślał.

To zapewne Louis wyszedł z domu. Chyba, że Niall, Liam i Zayn postanowili wrócić wcześniej z imprezy. Spojrzał na zegarek. Wskazówki wskazywały godzinę 23. Skarcił się w myślach za głupotę. Powoli podniósł się z łóżka i wyszedł z pokoju. Przez chwilę nasłuchiwał spodziewając się usłyszeć w pobliżu odgłosy kroków, jednak nic takiego nie doszło do jego uszu. Już miał zamykać drzwi, gdy usłyszał huk dochodzący z pokoju Nialla. Jakby coś wielkiego grzmotnęło o podłogę. Nie zastanawiając się dłużej wleciał do pokoju Irlandczyka jak armata. Rozglądał się szukając źródła hałasu, jednak nic takiego nie dostrzegł. Lustrował dokładnie pokój. Jego uwagę przykuła otwarta szafa. Podszedł bliżej i przy okazji nadepnął na coś twardego. Spojrzał w dół, a jego źrenice rozszerzyły się z przerażenia. Oddech stał się płytszy, a za jego plecami siedziała już panika, która wyśmiewała się z niego przypominając mu o paraliżującym strachu, który zawładnął jego ciałem.

Harry schylił się do bezwładnego ciała dziewczyny. Delikatnie ujął jej twarz, która nie wyrażała żadnych emocji. Złapał za jej ramiona i potrząsał je powoli, jakby chcąc tym gestem wywołać jakąkolwiek reakcje z jej strony. Jednak to nie przyniosło oczekiwanych efektów. Powoli podniósł Oliwię i przeniósł ją na łóżko. Okrył ją kocem, sprawdzając czy aby na pewno jest jej ciepło. Dopiero wtedy przypomniał sobie, że powinien sprawdzić jej tętno. Odgarnął włosy z jej twarzy, tym samym znajdując tętnice szyjną. Przyłożył do niej dwa palce. Serce wybijało leniwie puls. Hazza odetchnął z ulgą. Jednak to, że Oli nie odzyskiwała przytomności, przyprawiało go o kolejne porcje paniki. Przejechał dłońmi po włosach. Gorączkowo starał sobie przypomnieć, jak postępuje się w przypadku nagłej utraty przytomności. Skarcił się w myślach za to, że zamiast uważać na zajęciach z pierwszej pomocy, on wolał grać w kółko i krzyżyk.

- Jesteś idiotą – powiedział do siebie wkładając w te słowa całą swoją złość, jak gdyby to mogło sprawić, że Oliwia się obudzi.

W pokoju panowała przeraźliwa cisza, przerywana miarowym oddechem dziewczyny. Z minuty na minutę Styles stawał się jeszcze większym kłębkiem nerwów. Wyrzucał sobie, że rozładowała mu się bateria w telefonie i nie mógł zadzwonić po pomoc. Jego rozmyślania przerwał szczęk otwieranych drzwi. Curly wzdrygnął się. Co jeśli to Louis? W takim wypadku ma dwa scenariusze:
a) albo ucieka do swojego pokoju,
b) albo zostaje przy Oliwii i modli się o szybką śmierć.

- Harry – dobiegło go z dołu wołanie Zayna, które chłopak przyjął z wyraźną ulgą.

- Zayn? Tu jestem, chodź tu szybko!

- Ale co się stało Styles? Czyżbyś się stęsknił? – zaszydził mulat. Hazza jęknął.

- Oliwia! – krzyknął Loczek, a to wystarczyło, by po chwili cała trójka znalazła się w pokoju. Liam przenosił wzrok z dziewczyny na chłopaka, zastanawiając się, co tu się mogło zdarzyć.  

- Co jej do cholery zrobiłeś? – zaczął Niall.

- Nic, ja tylko…

- Tylko, co? – zapytał Zayn obserwując bacznie Harrego.

- Co tu się działo? – powiedział delikatnie Liam posyłając karcący wzrok przyjaciołom i podszedł do kędzierzawego chłopaka. Położył mu rękę na ramieniu, tym samym zwracając jego uwagę.

- Byłem w swoim pokoju i usłyszałem trzaśnięcie drzwiami. Wyszedłem po chwili z pomieszczenia, jednak niczego nie usłyszałem. Chciałem wrócić do pokoju, jednak pokoju Nialla coś upadło na ziemię. Rozległ się wielki huk – opowiadał Hazza wyłamując sobie palce. – poszedłem to sprawdzić i natknąłem się na Oliwię. Nie wiedziałem, co mam zrobić. Spanikowałem, więc położyłem ją na łóżku.

- Dlaczego nie zadzwoniłeś po nas? – Zayn skierował oskarżycielsko palec w kierunku Stylesa.

- Telefon mi się rozładował i nie chciałem zostawiać Oliwii.

- A co jeżeli jej się coś stało? – zmartwił się Niall.

- Nic się nie stało – odparł Liam.

Przez chwilę stali w ciszy mierząc się nieprzeniknionym wzrokiem.

- Patrzcie – Niall wskazał palcem na dziewczynę. – Budzi się…

Z ust zebranych wydobyło się ciche westchnienie ulgi. Wymienili przelotne uśmiechy, by po chwili pochylać się nad łóżkiem nieświadomej szatynki.

Otworzyłam oczy, delikatnie je mrużąc pod wpływem napływającego, jaskrawego światła. Kształty powoli wyostrzały się, więc mniej więcej mogłam ocenić, co dzieje się wokół mnie. Nade mną pochylały się cztery osoby. Przetarłam oczy dłońmi. Otworzyłam je ponownie, skupiając wzrok na tych osobach.

- aaaa – wymsknęło mi się i odskoczyłam na drugi kraniec łóżka.

- Oliwia – delikatny głos Zayna dobiegł do moich uszu. Skupiłam na nim swój wzrok. Chłopak delikatnie uśmiechał się wyciągając ku mnie swoją dłoń.

- Jak się czujesz? – usłyszałam irlandzki akcent Nialla, który wpatrywał się we mnie swoimi błękitnymi, jak tafla oceanu, oczami.

- Chcesz coś pić, jeść? – zapytał Liam.

- Co się stało Oli? – tym razem Harry. – Nawet nie wiesz jak mnie wystraszyłaś – złapał się teatralnie za serce – o mało, co zawału nie dostałem. Chcesz mnie uśmiercić w tak młodym wieku? Choć wydawało mi się, że nie chcesz by siedem milionów fanek pragnęło twojej śmierci.

Przetarłam delikatnie twarz dłońmi i rozmasowałam obolałe skronie. Czułam się słabo, jakbym za chwilę miała zwymiotować, a to, że chłopcy zasypywali mnie gradem pytań wcale mi w tym nie pomagało. Przyprawiało mnie jedynie o kolejne fale mdłości. W drzwiach zauważyłam głowę Louisa, który przyglądał mi się swoimi błękitnymi tęczówkami. Moje serce z miejsca przyspieszyło, jakby chciało wyrwać mi się z piersi i odfrunąć w kierunku Tomlinsona. Chłopak spojrzał na mnie z wyraźnym zmartwieniem w oczach. Pokiwałam głową na znak, że wszystko jest okej i ułożyłam usta w lekkim grymasie, który miał imitować uśmiech. Boo Bear wzruszył ramionami i opuścił pokój.

- Ziemia do Oliwii – wydarł się Horan machając mi rękami przed twarzą.

- Wiesz, co zaraz zrobię ci z tych rączek? – zapytałam, wywołując śmiech u reszty. Jedynie Niall spojrzał na mnie poważnym wzrokiem, by po chwili pójść w ślady przyjaciół.

Zayn pomógł mi wstać.

- Oliwia… -zapytał po jakimś czasie Harry.

- What’s uuuuuuuuuup?

- Brałaś tabletki?

Zmieszałam się. Prawda była taka, że w tamtego dnia zapomniałam o ich istnieniu, jednak wstyd było mi się przyznać. Styles jakby wyczytując to z mojej twarzy piorunem wyszedł z pokoju, by po chwili wrócić niosąc w dłoni szklankę wody i dwie ogromne tabletki. Westchnęłam przyjmując leki. Liam, Zayn, Harry i Niall zostali dotrzymując mi towarzystwa, a przy okazji pilnując bym nie opuszczała łóżka. Czas płynął nam na wspólnej zabawie, którą przerwało przeciągłe ziewanie dochodzące z moich ust. Uśmiechnęłam się przepraszająco. Każdy po kolei wyszedł żegnając się ze mną. Ja opadłam na łóżko. Było zdecydowanie zbyt pusto. Przed chwilą pokój wypełniony był radością i uśmiechem, a teraz cisza obijała mi się po uszach.

Usłyszałam jak ktoś na palcach wślizguje się do mojego pokoju.

- Zayn – powiedziałam w przestrzeń, odwracając się twarzą do chłopaka.

- To nie fair – jęknął pokazując mi język. – nie zdążyłem nawet wejść, a ty już wiedziałaś, kto to!

- Się gra, się ma.

- Zostawiłem telefon. Powinnaś odpocząć Oliwia. Mam wrażenie, że ostatnio o siebie nie dbasz.

- Fakt zapominam czasami brać tabletek, jednak dobrze wiesz, że prawda jest inna. Poza tym dziękuję.

Mulat pytająco uniósł brwi.

- Za to, że jesteście; że się o mnie martwicie i przede wszystkim dajecie mi powód do uśmiechu.

Podniosłam się na łokciach i delikatnie musnęłam jego policzek.

Opadałam na łóżko po raz kolejny odwracając się na bok. Moje myśli, chcąc nie chcąc sprowadzały się do Louisa. Senność nadciągała z minuty na minutę. Przetarłam oczy, zamykając je i ziewając przeciągle. Praktycznie zasypiałam, gdy do pokoju wślizgnęła się kolejna osoba.

Co to do cholery? Pielgrzymka do Częstochowy, czy co?

Chłopak usiadł na skraju łóżka i odchrząknął cicho, jednak na tyle głośno bym go usłyszała. Odwróciłam się powoli, a moim oczom ukazał się nie, kto inny jak Louis Tomlinson. Zachłysnęłam się powietrzem na jego widok. Tommy widocznie musiał dostrzec szok w moich oczach, bo po chwili powiedział:

- Przyszedłem sprawdzić jak się czujesz.

- Ch..chy..chyba doobrze – wyjąkałam. Jego oczy przeszywały mnie na wylot doszukując się kłamstwa. Jak porażona czułam jego palące spojrzenie na swoim ciele. Przez moment zapomniałam jak się oddycha.

- To dobrze –wyszeptał. Spoglądał prosto w moją twarz uśmiechając się do mnie lekko. Delikatnie musnął mój policzek swoją dłonią zakładając niesforne kosmyki za ucho.

- To m…miłe – wydukałam speszona.

- Dobranoc Oliwio.

Wstał i ruszył w kierunku drzwi.

- Hej Louis – rzuciłam za nim, zwilżając delikatnie spierzchnięte usta. – Dzięki, ale nie musisz się o mnie martwić. Jestem dorosła, a poza tym wiedz, że to nie zmienia między nami niczego. Poza tym, wiesz, że aktualnie się z kimś spotykam – skłamałam.

Tommy zacisnął usta w wąską linię. Uśmiech przekształcił się w grymas bez wyrazu, a dłonie zacisnęły się w pięści.

Do pokoju wszedł blondyn wpadając prosto na zdziwionego Boo Bear’a. Obydwoje runęli na podłogę śmiejąc się. Tomlinson jak najszybciej opuścił pokój zostawiając mnie sam na sam z Horanem.

- Wszystko w porządku Oliwia?

- W jak najlepszym – załamał mi się głos. Oczy delikatnie mi się zaszkliły. Irlandczyk po chwili znalazł się przy mnie. Nie pytając o nic przytulił mnie do swetra, który był przesiąknięty mieszaniną żelków i delikatnego płynu do płukania tkanin. Pierwsze łzy poleciały mocząc delikatny materiał swetra. Blondyn jednym sprawnym ruchem otarł łzy, przytulając mnie mocniej do siebie. Zasnęłam usypiana pocieszeniami, które wypływały z ust chłopaka, dając nadzieję na lepsze jutro.

Każdy ranek spędzałam z Liamem na pogawędkach, które umilały mi cały dzień. Chłopcy martwili się o mnie, jednak żaden z nich nie okazywał tego w normalny sposób. Cały czas ganiali mnie do łóżka, zabraniali wychodzić z domu i obserwowali każdą moją czynność. Irytowało mnie to, jednak rozumiałam, że robią to w dobrej wierze. Co nie zmieniało faktu, że zgrzytałam zębami jak przyłapałam któregoś z nich na przyglądaniu mi się.

Przez prawie cały tydzień obserwowałam każdego z nich. Ich zachowania, reakcje, przyzwyczajenia. Przez obserwację człowiek dowiaduje się wiele o drugiej osobie. To tak jakby uczenie się. Uczenie się na pamięć innych, co pozwala nam lepie ich zrozumieć. Na przykład taki Zayn małomówny, wiecznie niewyspany, jednak zawsze jest gotowy przyjść ci z radą. Liam – opiekuje się innymi, nawet, gdy tego nie okazuje. Zawsze w jego głosie słychać nutkę zmartwienia o drugą osobę. Po prostu wystarczył wzrok trochę bardziej spostrzegawczy niż biernego obserwatora i widzimy rzeczy, które normalnie nie miałby żadnego znaczenia.

Harry zachowywał się dziwnie przez ten tydzień. Obserwowałam go uważniej niż pozostałych. Był dziwnie zamyślony, a zarazem emanowało z niego szczęście. Nie udzielał się i cały czas siedział grzebiąc w swoim telefonie, co mnie niezmiernie irytowało. Przez pewien czas miałam ochotę zamordować go z zimną krwią, jednak powstrzymywała mnie sympatia, którą darzyłam chłopaka.

Któregoś razu siedziałam wpatrzona w komputer. Kursor skakał w wordzie czekając, aż napiszę pierwsze słowo, jednak żadne nie przychodziło mi do głowy. Odstawiłam komputer i podrapałam się po głowie. Miałam zaledwie miesiąc na napisanie wstępu do pracy magisterskiej. Przeszukiwałam pustkę w głowie, która gdzieniegdzie wypełniona była przez uśmiech Louisa.

- OLIIIIIIIIIIIWIA –Harry wydarł się prosto do mojego ucha. Przestraszona spadłam na podłogę, rozszerzając oczy ze zdumienia.

- Styles idioto – wysyczałam przez zaciśnięte zęby. Curly uśmiechał się czarująco ukazując szereg prostych zębów. Wyciągnął rękę pomagając mi wstać. Prychnęłam i przyjęłam jego dłoń. Otrzepałam obolały tyłek i rzuciłam mordercze spojrzenie chłopakowi. Ten delikatnie podrapał się dłonią po karku ukazując swoje zdenerwowanie.

- Widzę, że przyda ci się wycieczka? – zagaił.

- Co? – zapytałam zdezorientowana.

- Pakuj się, jedziemy na wycieczkę.

- Co? Nie. Nie mogę, muszę pisać pracę – próbowałam wymyślić jakąś lepszą wymówkę, jednak żadna nie przychodziła mi do głowy. Loczek zerknął mi przez ramię.

- Widzę, że dużo już napisałaś – odrzekł unosząc brwi i spoglądając z powątpieniem na pustą stronę w Wordzie.

- Dobra masz mnie, ale naprawdę nie chce się stąd ruszać.

- Oliwia - jęknął błagalnie spoglądając mi w oczy. – Proszę?

Spojrzałam w jego zielone, błagalne oczy. Spoglądał na mnie miną zbitego psa. Wytrzymałam dwie, góra trzy sekundy, po czym skapitulowałam.

- Niech ci będzie!

- Hurrra - krzyczał skacząc wokoło mnie dając tym samym upust swojej radości, po czym wybiegł z mojego pokoju, wymachując rękami we wszystkie strony. Zaśmiałam się pod nosem i schyliłam się spoglądając na komputer.

Styles. Przeklęty Styles. Co on ze mną robi?

- Oliwia – od ekranu oderwał mnie cichy głos kędzierzawego chłopaka.

- Co jest Harry? – rzuciłam w jego kierunku.

- Widzimy się za 15 minut w aucie.

- Jasne.

Uniósł w moim kierunku dwa kciuki do góry, a po chwili ślad po nim zaginął.

Przy nich zdecydowanie nie można się nudzić.

Ubrałam się i pospiesznie nałożyłam delikatny makijaż. Pobiegłam do samochodu, po drodze potykając się o własne nogi. Udało mi się nie zabić i wsiąść do przeklętego land rovera.

- W porządku?- zapytał. Kiwnęłam głową. Chłopak ruszył z piskiem opon w kierunku nowej przygody.

Zawiózł mnie do Tesco. Byłam w szoku, gdy jego samochód stanął przed tym potężnym supermarketem.

- Więc TO miałeś na myśli mówiąc, że zabierasz mnie na wycieczkę?

- Tak, a myślałaś, że co innego? – spojrzał na mnie lekko zdziwiony, a ja walnęłam się w czoło przeklinając się za swoją głupotę. Harry sięgnął po coś do tyłu i podał mi raybany i długą fioletową bluzę. Spojrzałam na niego pytającym wzrokiem.

- Chyba nie chcesz trafić na okładkę tabloidów z podpisem „Nowy romans Stylesa?”

Przecząco pokiwałam głową ubierając pospiesznie rzeczy. Obejrzałam się przelotnie w lusterku. Trudno mnie rozpoznać w tej „sukience”.

Wysiadłam. Harry złapał mnie za rękę i szybkim krokiem ruszył w kierunku sklepu. Przy wejściu zebrał się spory tłum fanek. Chłopak rozgonił je jednym skinieniem ręki i wszedł ciągnąc mnie za sobą. Błyskało sporo fleszy, a ja jedynie pragnęłam tego, żeby nikt nie zdjął kaptura Stylesowej bluzy. Odetchnęłam z ulgą, gdy znaleźliśmy się poza zasięgiem rozwrzeszczanych fanek.

- Przepraszam za to – mruknął Hazza. W sklepie byliśmy tylko chwilę. Chłopak kupił Pepsi i kilka innych tuczących rzeczy wyjaśniając mi, że to zapasy na wieczór filmowy. Uśmiechnęłam się na samą myśl tego pomysłu. Tym razem z większym entuzjazmem przedzierałam się przez tłum piszczących fanek. Pod samochodem przebierałam nogami, czekając, aż Harry łaskawie do mnie dołączy.

Zdyszany Harry podbiegł do mnie z przepraszającą miną przyklejoną do jego twarzy. Wywróciłam oczami wsiadając do samochodu. Wyjechał z parkingu zostawiając za sobą mdlejące dziewczyny. Jechaliśmy przez chwilę w ciszy.

- Czy to nie Louis? – odezwał się po chwili wskazując palcem na chłopaka po drugiej stronie jezdni.

Odwróciłam głowę i widziałam jak zakapturzony mężczyzna rozgląda się wokoło chcąc przejść przez ulicę. Koniuszki jego włosów wystawały spod kaptura bluzy i to one go zdradziły. Pokiwałam głową, że się zgadzam.

Tommy przeszedł koło naszego samochodu i podskoczył na dźwięk klaksonu. Obejrzał się przestraszony i spojrzał prosto w roześmianą twarz Harrego. Pokręcił głową z niedowierzaniem i pokazał szereg swoich perlistych zębów. Czym prędzej wsiadł do tyłu samochodu, rzucając jedynie krótkie „cześć”.

Rozejrzałam się wokoło starając się, przypomnieć sobie drogę powrotną do domu. Byłam pewna, że nie mijaliśmy dziwnego baru oraz miejskiego klubu dyskotekowego. Zdziwiłam się i już otworzyłam usta, by zapytać się o to Harrego, gdy rozdzwonił się jego telefon.

- Tak, ehe… teraz? Jasne. A nie możesz ty? Rozumiem, zaraz tam będę.

Styles zjechał z drogi i zatrzymał samochód. Obrócił się do nas twarzą, która była bez wyrazu.

- He He He – zaśmiał się Curly wyłamując palce.

Spojrzałam na niego podejrzliwie.

- Nie jedziemy do domu prawda? – zapytałam.

- Nope – odrzekł Hazza z szerokim uśmiechem na twarzy.

- Co tu się do cholery dzieje? – Lou odezwał się po raz pierwszy  od czasu, gdy wsiadł do samochodu.

- Bo jest taki maleńki, naprawdę niewielki problemik – powiedział pokazując palcami jak mały on jest.

- Tak mały jak twój penis? – zapytał Louis szczerząc swoje kły.

- Chyba miałeś na myśli, że jest aż tak duży.

- Skończcie już te swoje męskie szowinistyczne żarty – zarządziłam. – Ty – wskazałam na Harrego – powiesz nam jasno, o co chodzi. A ty – zwróciłam się do Louisa – będziesz przez chwilę cicho i dasz mu dokończyć.

- Tak jest panie kapitanie – zasalutował Lou, co wywołało salwy śmiechu w samochodzie.

- Więc Oliwia masz rację, wcale nie jechaliśmy do domu. Miałem was zabrać w pewne miejsce. To był pomysł chłopaków – powiedział śmiertelnie poważnie. – Zayn mówił, że będzie niezłe PARTY HARD, więc się zgodziłem.

- Super – ucieszył się Lou. Uśmiechnął się na wizję porządnej imprezy.

- Na czym polega haczyk? – zapytałam mrużąc oczy.

- Ja… - jąkał się. – Nie mogę na razie z wami pojechać. Przyjechała Gemma i muszę odebrać ją z lotniska.

- To my pojedziemy z tobą, prawda Tomlinson?

Chłopak pokiwał głową na zgodę.

- Nie – zareagował szybko Harry. – Dajcie spokój. Niall prosił, żebyście jak najszybciej przyjechali z jedzeniem. Wiecie przecież, że gdy jest głodny robi się zły prawda?

- W sumie racja – pokiwał głową Boo Bear.

- No, a zanim Gemma przejdzie odprawę, zawieziemy jej rzeczy do domu to minie trochę czasu, a do tej pory Horan może zabić Malika i Payna w szale głodu.

- Mądrze gada – powiedział Tommy kiwając głową. Harry wyciągnął kluczyki z auta i rzucił je w kierunku Tomlinsona.

- Masz stary, tylko nie rozbij mi auta.

Hazza wysiadł z samochodu. Przez chwilę szarpałam się z pasami, a po chwili poszłam w ślad kędzierzawego chłopaka.

- Styles – rzuciłam za nim.

- Co jest Oliwia?

- Czy naprawdę musisz jechać? Proszę nie zostawiaj mnie – chłopak uniósł brwi rzucając mi zdziwione spojrzenie. – no wiesz – zniżyłam głos – z nim.

- Przecież Louis cię nie zje. To tylko godzina jazdy, dasz radę.

- Harry – jęknęłam.

- Oli naprawdę nie masz się, czego bać. Lou to porządny chłopak. Nawet ciebie nie tknie. Ja, jak tylko odbiorę siostrę dojadę do was.

- Na pewno…

- Tak, obiecaj, że będziesz bawiła się dobrze.

- Jeśli tylko dojedziesz to tak.

- Obiecuje, że mnie nie zabraknie – odrzekł przyciągając mnie do siebie. Zamknął mnie w swoich ramionach, mocno przytulając mnie do swojej piersi.

Niechętnie wróciłam do samochodu kopiąc przydrożny kamień, który trafił w oponę. Westchnęłam cicho wsiadając do auta. Zapięłam pasy bębniąc niecierpliwie palcami w deskę rozdzielczą. Louis usadowił się obok mnie i zamknął drzwi. Opuścił szybę, w której pojawiła się głowa Stylesa.

- Zadzwońcie jak dojedziecie – odrzekł Harry z błyskiem w oku. – Ja już się będę zbierał.

- Ekhem Harry – odchrząknął Lou- Adres.

- Co? Jaki adres?

- Daj nam adres. Przecież nie wiemy, gdzie jechać.

- aaaaaaa, ten adres – odrzekł i palnął się otwartą dłonią w czoło.- Adres to… Pa….rk… Roy…I…sa cen…ter?

- Co? – zapytał Boo Bear nie wiadomo skąd wyciągając notes i skrobiąc na nim niezgrabne literki podyktowane przez kędzierzawego chłopaka.

- Park Roylsa center? – zapytał Lou spoglądając z powątpieniem w twarz Loczka. – Jest w ogóle taka miejscowość?

Curly zmieszał się i podrapał się dłonią w kark.

- Taak, jasne, że jest. Leży koło Worple…soney bur… - jąkał się Styles drapiąc się po głowie. W tym samym czasie Lou zapisywał wszystko w swoim notatniku – pham me…rrow hille? – dokończył szybko Harry. - Jedź w kierunku Wokingham, a jak się zgubisz to spytasz o drogę - zasugerował, a po chwili zniknął.  

Tomlinson podniósł głowę znad kartki i rozejrzał się wokoło. Spodziewał się znaleźć tam Stylesa, którego już nie było. Zaklął siarczyście pod nosem i ruszył w dalszą drogę nie zaszczycając mnie nawet spojrzeniem.

Cisza krążyła wokół nas i wypełniała cały samochód. Bębniłam palcami w szybę odliczając minuty, które muszę z nim jeszcze spędzić.

Zaczęło się ściemniać, a ja po jakimś czasie straciłam rachubę czasu. Wydawało mi się, że ta godzina ciągnie się w nieskończoność. Louis trzymał ręce na kierownicy i uparcie wpatrywał się w krajobraz przed sobą. Przyglądałam mu się zza swoich średniej długości włosów. Jego niebieskie oczy skupione były na jeździe. Włosy sterczały we wszystkich kierunkach świata. Czy nie powinny sterczeć w JEDNYM kierunku? Westchnęłam zwracając na siebie uwagę chłopaka. Odwróciłam wzrok od niego i wyjrzałam przez okno. Zrobiło mi się zimno, więc sięgnęłam ręką do pokrętła, żeby zwiększyć ogrzewanie. W tym samym czasie Lou sięgnął dłonią do radia. Nasze palce spotkały się, a między nimi przeleciał przyjemny prąd. Oboje cofnęliśmy ręce zdziwieni uczuciem, które nas wypełniało. W moim brzuchu poczułam rój motyli, który delikatnie łaskotał mnie starając wydostać się na zewnątrz. Przyjemny dreszcz przebiegł przez całe moje ciało, a na usta mimowolnie wpłynął uśmiech.

Po chwili Tommy włączył radio, a w nim rozbrzmiał głos speakera zapowiadając wielki wywiad. Nasłuchiwałam w oczekiwaniu.

- Dzisiaj w naszym radiu gościmy niesamowitego Louisa Tomlinsona.

- Cześć wszystkim – odrzekł Lou z radia.

Spojrzałam na niego kątem oka (tak z medycznego punktu widzenia nie mam kąta oka). Louis widocznie zdziwił się, a na jego usta wpłynął wyraz zdegustowania, jednak nie zmienił stacji.

- Więc – zaczął speaker - Jaka jest ta „Jedna Rzecz” (One Thing), którą kochasz w każdym z chłopaków?
- Niall jest taki beztroski. Kiedy budzi się rano, jest nieszczęśliwy, ale poza tym kocha życie. Liam jest tym rozsądnym. Kiedy zazwyczaj z nim jestem, to właśnie ja jestem tym głupim i niedojrzałym – jesteśmy naprawdę stuknięci. Z Zaynem dobrze jest usiąść i porozmawiać na każdym temat.
Na koniec dnia, siadamy wspólnie i rozmawiamy o naszym życiu przed One Direction albo ogólnie o wszystkim. Z Harrym mamy wiele wspólnego i od pierwszego dnia byliśmy naprawdę bliskimi przyjaciółmi. Często rozmawiamy.

- Dużo ostatnio słyszymy o „Larrym”. Wiele fanów uważa, że Larry jest prawdziwy. A co sądzi o tym sam Louis Tomlinson?

- To temat, który na początku był śmieszny, ale trudno sobie poradzić z tym teraz, kiedy pojawia się ktoś ważny w moim życiu.

- Masz na myśli dziewczynę?

- Nie jednorożca z krainy tęczy. Jasne, że dziewczynę.

- Więc, jaka ona jest?

- Może najpierw skończę temat Larrego dobrze? Jesteśmy z Harrym najlepszymi przyjaciółmi, ludzie śledzą każdy nasz ruch, a to, że jesteśmy przecież osobami publicznymi tylko pogłębia tą sytuację. Chcemy z tego żartować, ale zdaje się, że za każdym razem, kiedy cokolwiek zrobimy, pojawiają się różne plotki. Zachowuję się wobec Harrego tak, jak do reszty chłopaków, czy Stana – mojego przyjaciela z dzieciństwa.

- Wracając do twojej dziewczyny…

- To takie wielkie słowa „moja dziewczyna”. Nie jest moja i prawdopodobnie nigdy nie będzie, ale…

- Czyli jest ktoś, kto oprze się urokowi Louisa Tomlinsona?

- Tego nie powiedziałem. Ulega, każda z nich ulega.

Prychnęłam pod nosem. Dobra próba Tomlinson.

- Co ? – zapytał Louis przerywając mi wywiad.

- Każda ulega? Lepszego żartu w życiu nie słyszałam.

Louis otworzył usta, żeby coś powiedzieć, jednak przerwał mu speaker.

- W kwestii całowania. Jak lubisz być całowany?

- Bardzo dziwne pytania zadajesz, jak na faceta oczywiście. Lubię pocałunki, które nie są za szybkie ani nie są w pośpiechu. Taki pocałunek jest dobry.

- Mamy kilka pytań od fanów z Twittera. Pierwsze jest od Julie.  Czy jakakolwiek fanka przedostała się kiedyś przez ochronę?

- Ktoś chciał mnie kiedyś pocałować. To było całkiem dziwne.

- Kto chciał cię pocałować?         

- Uhm. To był mężczyzna. To stało się, gdy szliśmy. Koleś był bardzo nalegający. Zaczął się nawet ustawiać do pocałunku.

- I?

- Złapałem go i odciągnąłem.

- Co wyróżnia 1D od innych zespołów/wykonawców? Pyta Cass.

- To, że w każdej sytuacji staramy się być sobą. Nigdy nie bierzemy niczego na poważnie.

- I tym ostatnim optymistycznym akcentem kończymy nasz wywiad z Louisem. Jest coś, co chcesz powiedzieć swoim fanom?

- Nie czekajcie na coś, co się zdarzy. Weźcie życie w swoje ręce i idźcie spełniać marzenia.

Speaker puścił znajomą mi piosenkę. Dopiero po chwili dotarło do mnie, że to I Wish. Wspomnienia powróciły ze zdwojoną siłą, a obecność Tomlinsona nie działała kojąco. Jego zapach wypełniający cały samochód drażnił każdy centymetr mojego ciała doprowadzając mnie do szału. Louis jakby na złość ściszył radio i zaczął nucić kolejne takty piosenki.

- Oliwia? – zapytał starając się zwrócić na siebie moją uwagę. Powoli odwróciłam głowę wpatrując się w jego błękitne oczy.

- T..tak? – wyjąkałam. Dlaczego on tak na mnie działał? Dlaczego przy nim mój język zamieniał się w jakąś papkę i nie był zdolny do wymówienia jakiegokolwiek słowa?

- Pamiętasz ten koncert, na który wysłałem ci bilety?

Kiwnęłam głową.

- Pamiętasz jak śpiewałem tą piosenkę prawda?

- Tak, ale nadal nie rozumiem, do czego pijesz…

- Śpiewałem tą piosenkę z myślą o tobie.

Zachłysnęłam się powietrzem. Czy ja się przesłyszałam? Łapałam głębokie oddechy próbując uspokoić nerwy.

- Daruj sobie Tomlinson.

- Ja chciałem….

- Tylko pogarszasz swoją sytuację – odpowiedziałam i odwróciłam się twarzą do okna.

Na zewnątrz robiło się coraz ciemniej, a ja coraz bardziej irytowałam się tym, że nie jesteśmy jeszcze na miejscu. Nie wiem ile trwałam w tym stanie. Próbowałam wmawiać sobie, że powinnam być cierpliwa, jednak to też miało swoje granice.

- Oliwia – wyszeptał cicho chłopak.

- Słucham? – odpowiedziałam szorstko. Spojrzałam na niego wysuwając podbródek.

- Bo wiesz… Wydaje mi się, że ta godzina już dawno minęła.

- Co chcesz przez to powiedzieć?

- Zgubiliśmy się.

- Tomlinson powiedz, że to żart.

- Czy ja wyglądam jakbym żartował?

- Nie. Doprowadzaj. Mnie. Do. Szału.

- Tylko się nie denerwuj. Zatrzymamy się i zapytamy o drogę.

- Gdzie pośród tego zadupia masz zamiar się pytać o drogę? KOGO?

- Tylko nie panikuj. Tam stoi jakaś kobieta – pokazał wskazując na… Nie wiem czy można było nazwać ją kobietą. Trafniejszym określeniem byłaby prostytutka.

- Ja nie wiem czy to dobry pomysł – zwróciłam się do chłopaka kręcąc głową. Jednak ten odpiął już pasy i wyszedł z samochodu.

Zostałam w środku spoglądając w kierunku Louisa. Niby wyglądali normalnie, dopóki ona nie położyła dłoni na jego ramieniu i nie zaczęła zjeżdżać nią niżej. Coś mnie drgnęło w środku. Zazdrość zakuła mnie w serce. Wyplątałam się z pasów i wysiadłam z samochodu.

- Louis! – krzyknęłam za nim łapiąc się pod boki. Kobieta momentalnie odskoczyła od niego i spoglądała na mnie z malującym się przerażeniem. – Kochanie, co tam tak długo robisz? – zapytałam, podchodząc do nich bliżej.

- Pytałem się tej kobiety o drogę i…

- I to był powód, dla którego ona cię dotykała? – powiedziałam słodkim głosem zwracając się do kobiety. Moja twarz musiała być przerażająca, bo kobieta skuliła się jeszcze bardziej.

- Ja…

- Może powiesz nam gdzie leży miejscowość, której szukamy? Kochanie jak ona się nazywała?

Lou jakby nagle oprzytomniał. Wyciągnął notes.

- Park Roylsa center? Mówi ci to coś? – Kobieta parsknęła śmiechem.

- Co cię tak bawi? – zapytałam podchodząc krok do przodu. Umilkła.

– Ktoś musiał sobie zrobić z was jaja, bo nie ma takiej miejscowości.

- Co? – zapytałam podnosząc głos o dwie oktawy.

- Styles – wysyczał Louis przed zaciśnięte zęby.

- Dziękujemy. Miłej yhm… pracy – odrzekłam ciągnąc zdezorientowanego Lou za sobą. Przy samochodzie przystanęliśmy na chwilę.

- Dziękuję – odrzekł z wyraźną ulgą.

- Za co? Przecież mężczyźni lubią takie rzeczy.

- Ale nie ja. Jesteś świetną aktorką – powiedział obejmując mnie w pasie.

- Nie przyzwyczajaj się – odrzekłam i strzepnęłam jego rękę. Wsiadłam do samochodu, a chłopak usiadł za kierownicą. – I co teraz zrobimy? Wracamy?

- Nie ma mowy. Nie dam rady przejechać ośmiu godzin z powrotem.

- Może ja mogłabym?

- Oliwia – zwrócił się do mnie. – Chętnie dałbym ci te kluczyki, bo naprawdę śpieszy mi się, żeby dokonać mordu na Harrym, jednak nie chcę ryzykować twojego zdrowia.

Westchnęłam cicho.

- Znajdziemy jakiś motel i rano wrócimy okej? – zapytał spoglądając w moją twarz.

-Jasne, co tylko chcesz – odpowiedziałam, wiedząc, że i tak nie mam większego wyboru.

Tym razem nie jechaliśmy tak długo jak poprzednio. Louis w dość szybkim czasie znalazł przydrożny dom, który miał być imitacją hotelu. Po ciuchu wysiedliśmy, a Tommy zamknął samochód. Rozejrzałam się. Okolica wydawała się dziwna i podejrzana. Boo Bear nie czekając pociągnął mnie za sobą do tego motelu. Od progu przywitał mnie niezbyt przyjemny zapach, jednak im dłużej tam stałam tym łatwiej było mi go ignorować. Louis zadzwonił dzwonkiem, a po chwili pojawiła się starsza kobieta. Podeszłam bliżej nich, a w tym samym momencie zgasło światło. Gęsia skórka pojawiła się na całym moim ciele. Przerażona rozglądałam się wokoło szukając Tomlinsona. Czyjaś ciepła ręka złapała mnie i splotła swoje palce z moimi. Poczułam ciepły oddech chłopaka na swojej szyi, a wokół mnie roztaczał się jego zapach, który dawał mi poczucie bezpieczeństwa.

Światło rozbłysło w pomieszczeniu rażąc mnie w oczy, które przyzwyczaiły się do ciemności.

- Czego sobie życzycie? – zapytała kobieta żując gumę.

- Pokój z dwoma łóżkami.

- Nie ma, wszystko jest zajęte. Jedynie został z łożem małżeńskim.

 Chłopak spojrzał na mnie, na co ja wzruszyłam ramionami.

- Niech będzie. Ile płacę?

- 200 funtów.

- Ile? – zapytał.

- 210 funtów.

- Przed chwilą było 200.

- Cena wzrasta z każdą minutą.

- Nie zapłacę 200 funtów za pobyt w jakimś obskurnym miejscu.

- Albo płacisz albo noc spędzasz na dworze.

Szatyn niechętnie odliczył banknoty i położył je na ladzie. Zabrał klucz i pociągnął mnie za sobą do pokoju.

Louis wszedł pierwszy i zapalił światło. Pomieszczenie było małe. Łóżko wyglądało na czyste, tak jak reszta rzeczy w tym pokoju. Weszłam za nim, a Tommy zamknął za mną drzwi. Przeszłam przez pokój i weszłam do łazienki. Mała klitka, jednak dało radę się wykąpać. Zamknęłam się od środka i rozebrałam się. Weszłam pod prysznic i odkręciłam kurek z wodą. Poleciała ciepła woda, która po chwili zmieniła się w lodowatą, przyprawiając mnie o dreszcze. Jak najszybciej potrafiłam, wymyłam się i wyszłam stamtąd. Nie chciałam narzekać, ani zgrywać księżniczki. Louis zapłacił za to miejsce, a ja wolałam nie wybrzydzać. Wyszłam z łazienki i położyłam się na łóżku. Tomlinson wstał i poszedł do łazienki. Przykryłam się szczelnie kołdrą, która okazała się cieńsza niż myślałam. Szczękając zębami myślałam o minionym dniu. Tak wiele się wydarzyło. Spędziłam z Louisem prawie dziewięć godzin i nie miałam ochoty go zabić. Moje rozmyślania przerwał Lou wychodzący z łazienki. Spojrzałam dyskretnie w jego stronę. Był w samych bokserkach, które idealnie podkreślały jego tyłek. Przyglądałam się jego umięśnionej klatce piersiowej z otwartymi ustami. Jak można być tak seksownym i chować to pod koszulką? Przecież to grzech. Westchnęłam cicho zamykając oczy, jednak przed nimi ciągle stawał obraz szatyna. Otworzyłam je ponownie, jednak nigdzie go nie było. Usiadłam pospiesznie na łóżku i zobaczyłam jak układa się do snu na podłodze. Moje serce zmiękło na ten widok. Otworzyłam usta chcąc coś powiedzieć, jednak przypomniała mi się ten dzień, gdy wróciłam do domu. Wzdrygnęłam się na samą myśl, jednak obraz zalewał moją głowę. Pocierałam ramiona dłońmi próbując ocieplić moje ciało, jednak na nic się to zdawało. Z minuty na minutę było mi coraz zimniej. W tym momencie nie czułam już stóp, ani palców.

- Zimno – rzuciłam mimochodem sama do siebie. Wiedziałam, że Louis nie śpi.

- Czy to jest aluzja do pewnych miłych rzeczy? – zapytał zachrypniętym głosem.

- Pf Tomlinson. Masz doskonałą wyobraźnię, jak na mózg pięciolatka.

Boo Bear podszedł do mnie. Oddał mi swoją kołdrę i okrył mnie nią szczelnie. Wrócił na swoje miejsce. Między nami zapadła cisza. Słyszałam miarowy oddech chłopaka, który z minuty na minutę robił się coraz płytszy.

- Czy tylko mi jest tak przeklęcie zimno? – przerwałam ciszę. Nie chciałam, żeby Louis spał. Może byłam w tamtym momencie samolubna, jednak ostatnią rzeczą, jaką pragnęłam było zostanie tu całkiem samą.

Odwróciłam się na bok i zacisnęłam oczy próbując zapomnieć o chłodzie. Myślałam o herbacie, kawie i wszystkich tych ciepłych pysznościach.

Czułam jak łóżko ugina się pod ciężarem szatyna. Kołdra odchyliła się wpuszczając nieprzyjemny chłód. Poczułam ciepłe ramiona chłopaka, który w opiekuńczym geście przyciągnął mnie do siebie. Drgnęłam i wyprostowałam się jak struna. Przypomniała mi się wizja, która nawiedzała mnie już od pewnego czasu. Joe. Czy ty musisz siedzieć w mojej głowie nawet teraz? Panika narastała w moim umyśle, który pracował na najwyższych obrotach.  Próbowałam się wyrwać, jednak szatyn uparcie trzymał mnie w swoim mocnym uścisku. Jego ciepły oddech delikatnie muskał moje ucho, przyprawiając mnie tym samym o szybsze bicie serca.

- Nie wierć się – wyszeptał, a po moim ciele przeszedł przyjemny dreszcz. – Nie zrobię ci krzywdy. Chcę tylko, żeby było ci ciepło.

Rozluźniłam nieco mięśnie.

- Ja już wiem, czego ty chcesz Tomlinson – wysyczałam zgrzytając zębami.

- Oliwia – jęknął – Czy możesz, chociaż na chwilę przestać robić sceny? Myślisz, że mi uśmiecha się leżenie z tobą w jednym łóżku?

- Zapamiętaj ten moment Tomlinson, żebyś za kilka lat pamiętał, jaki zaszczyt cię kopnął.

- Ha ha ha nie. Wiesz ile dziewczyn chciałoby być na twoim miejscu? Zabiłby cię, żeby leżeć tu ze mną.

- Żadna nie dorasta mi do pięt. Wstydź się. Porównywać mnie do nich? Idiota.

- Nie obrażaj moich fanek. A poza tym to przerost formy nad treścią.

- Powiedział facet, który uważa się za boga seksu.

- Wolę być bogiem seksu, niż ukrytą blondynką.

- Na twoim miejscu walnęłabym się w ścianę, ale martwię się czy utrzyma twoje ego.

- Zamiast martwić się o moje ego, może lepiej zajmij się swoim Sretthew ? (wiecie [metju] [sretju])

- Czy ja wyczuwam nutkę zazdrości w twoim głosie?

- To powinnaś zapoznać się z treścią ulotki dołączonej do opakowania, bądź skonsultować się z lekarzem lub farmaceutą, gdyż każdy taki tekst niewłaściwie stosowany zagraża twojemu życiu lub zdrowiu. A tak serio, to nie wiem, co w nim widzisz.

- Jest miły.

- To chyba jeszcze go nie znasz – parsknął Tommy.

- To może mnie oświecisz „Panie Wszystkowiedzący”?

- Sama do tego dojdziesz w odpowiednim czasie. Wtedy wspomnisz moje słowa. Poza tym on nie ma tego, co ja.

- A co ty masz takiego, czego on nie ma? – zapytałam ze śmiechem.

- Ciebie. W swoich ramionach, tej nocy.

- Czy mi się wydaje, czy zrobiło się cieplej?

- Przyznaj to ja tak na ciebie działam – zaśmiałam się w odpowiedzi.

- Dobranoc Lou – szepnęłam odwracając się i odsuwając się na drugi koniec łóżka.

Tommy złapał mnie w pasie, przyciągnął mnie do siebie i odwrócił tak, że nasze twarze niemal się stykały. Podniosłam na niego zaspane oczy. Jego błękitne tęczówki zdawały się świecić w ciemności. Z każdą sekundą przyciągały mnie coraz bardziej. Wstrzymałam oddech. Czułam się tak, jakby te głupie motyle miały rozsadzić mi brzuch. Nie zauważyłam nawet, kiedy nasze usta znalazły się minimetry od siebie.

-  Nie sądzisz, że należy mi się nagroda? – zapytał muskając swoim oddechem moje wargi.

- Co masz na myśli mówiąc nagroda?

- Chyba doskonale wiesz, o czym mówię – odpowiedział zachrypniętym głosem, a każde wypowiedziane przez niego słowo przyprawiało mnie o dreszcz.

- Nie za bardzo – odrzekłam drażniąc się z nim. Delikatnie musnęłam policzek chłopaka, a z jego ust wydobył się cichy jęk niezadowolenia.

- Wiesz, co Oliwia? Jeżeli mam się czuć winny to będę czuć się winny za to – odrzekł i wpił się w moje usta niemal je miażdżąc. Przez tak długi czas zdążyłam zapomnieć jak smakują jego usta. Tęskniłam za ich smakiem, wyglądem, kształtem.  Nasze języki wpadły w szał namiętności kręcąc malutkie kółeczka. Poczułam przyjemność rozlewającą się po moim ciele.

- Czy to ty kilka godzin temu nie mówiłeś, że nie przepadasz za szybkimi pocałunkami? – oderwałam się od niego łapiąc oddech.

- Pieprzyć to.

Popchnęłam go na łóżko. Louis uniósł się na łokciach spoglądając na mnie pytająco. Usiadłam na jego brzuchu i pocałowałam jego pełne wargi. Drażniłam się z nim, raz odrywając się, a raz go całując. Wywołało to jęk niezadowolenia. Po chwili Lou zaczął całować moją szyję, czym doprowadzał mnie wręcz do szaleństwa. Delikatnie przygryzałam płatek jego ucha. Oderwaliśmy się od siebie wpatrując się głęboko w swoje oczy. Wydawało mi się, że topiłam się coraz bardziej w jego niebieskich tęczówkach. Nie było już dla mnie ratunku, mimo tego, że Louis nie był dla mnie dobry. Tommy przyciągnął mnie do siebie i delikatnie głaskał mnie po plecach.

- To był błąd – powiedzieliśmy niemal równocześnie.

- To się nie uda. Ta cała prasa, sława. Nie chce tego.

- Wiem Oli, wiem.

- I co teraz będziemy udawać, że nic między nami nie zaszło?

- A widzisz jakieś inne wyjście?

- Nie, ale ja tak nie potrafię.

- Dasz radę, jesteś silna. Nienawidzisz mnie przecież prawda?

- Po części tak było, ale…

- Nawet nie wiem, co takiego zrobiłem, ale to jest nieważne. Powinniśmy się zachowywać tak samo jak przed przyjazdem tutaj.

- Tak, masz rację Tomlinson.

- Mogłabyś przestać mówić na mnie po nazwisku, kiedy jesteśmy sami, Waldorf?

- Dobranoc Louis – odrzekłam muskając jego wargi.

- Dobranoc słońce. Miłych snów – powiedział przyciągając mnie do siebie jeszcze bardziej.

Zasnęłam usypiana jego zapachem i dotykiem. Pragnęłam, żeby tak było już zawsze.

Rano obudziły mnie pierwsze promienie słońca wpadające przez okno. Na wspomnienie nocy uśmiechnęłam się mimowolnie. Lou kurczowo trzymał ręce na mojej tali, jakby obawiając się, że ucieknę. Spojrzałam w jego twarz, która przypominała twarz młodego boga. Chciałam codziennie budzić się w jego ramionach, ale wiedziałam, że to nierealne. Delikatnie pogłaskałam jego policzek, a na jego usta wpłynął lekki uśmiech. Wyplątałam się powoli z jego ramion i wstałam ubierając fioletową bluzę Stylesa. Usiadłam koło okna i westchnęłam patrząc przez siebie. Przybrałam minę zimnej suki. Przecież zabawa trwa. Już jest za późno, żeby się wycofać.

 ---------------------------------------------------------------------------------------------

Najdłuższa notka w historii tego bloga. Dokładnie 6644 wyrazów. Sama jestem w szoku. Gratuluje tym, którzy przeczytali notkę do końca. Mam nadzieję, że warto było. 

Czas na dedyki. Pierwszy z nich wędruje do Marley. Kochana siedzi ze mną na skype już równo 9:49:20 i nie narzeka na moje towarzystwo. Również przyczyniła się do powstania tego rozdziału m.in. z połączenia nazw miejscowości, co czyni to wszystko jeszcze śmieszniejsze. Marley - dziękuje <3

Kolejny leci dla Renifcia, który jeszcze może nie ma rogów i czerwonego nosa, ale jest wciąż obecna. Tobie też dziękuje za pomoc i pomysły, które oczywiście wykorzystałam, bo są genialne. Tobie też dziękuje za rozmowę na skype <3

Trzeci dedyk jest dla wszystkich stałych bywalców i wszystkich, którzy zostawiają komentarze. Dzięki wam łezka kręci mi się w oko.
Jeśli ktoś chciałby obserwować mojego bloga to zapraszam poniżej. Jeżeli macie jakieś pytania do mnie odnośnie bloga, czy czegokolwiek innego kierujcie je tu ---> KLIK

Dzisiaj przeżyłam dwa razy 02:02, więc mam nadzieję, że to przyniesie mi szczęście. 

Z najlepszymi pozdrowieniami

dead_golldfish

CZYTAM=KOMENTUJE