Rozdział XVI

(…)Wstałam zabierając torebkę i przeszłam za kulisy. Zauważyłam kilkadziesiąt dziewczyn, które czekały na swoje wymarzone spotkanie z One Direction. Usiadłam na pierwszym lepszym krześle i zamknęłam oczy. Analizowałam dzisiejszy dzień i po trochu całe swoje życie. Nurtowały mnie pytania o to, co powinnam teraz zrobić jednak do głowy nie przychodziła mi żadna odpowiedź.

- Oliwia – usłyszałam czyjś głos za sobą. – Wszędzie cię szukałem. Pozwól, że ci kogoś przedstawię… (…)

Na dźwięk tego głosu odwróciłam się. Spoglądałam w niemrawą twarz blondwłosego chłopaka, który wyglądał jakby miał za chwilę zwymiotować. Wpatrywałam się w jego niebieskie oczy, które rozpromieniły się na mój widok.

- Co? – zapytałam nieprzytomnie.

- Czy ty mnie w ogóle słuchasz? – zapytał Niall kręcąc swoją czupryną.

- Nie.

- Ja ci dam – odrzekł i podszedł do mnie szybkim krokiem. Widziałam, że chłopak zamierza zacząć najgorsze dla mnie tortury i nie widziałam dla siebie żadnego ratunku. Irlandczyk był coraz bliżej, a moja mina stopniowo wyglądała coraz gorzej. Jego długie palce dotknęły mojej delikatnej skóry i zaczęły delikatnie łaskotać mój naskórek, jednak przerwało nam zwykłe odchrząknięcie dochodzące z prawej strony Horana. Dopiero wtedy zauważyłam, że blondyn nie przyszedł sam. Spuściłam zawstydzony wzrok oddalając się od Nialla.

- Więc… - zaczął Irlandczyk – jak już mówiłem, chciałem ci kogoś przedstawić.

Podniosłam głowę spoglądając prosto w szare tęczówki, które uśmiechały się do mnie zza okularów nerdów.

- Nieeeeee – powiedziałam zakrywając usta dłonią. – To nie może być prawda – wyszeptałam kręcąc głową.

- Oliwia? – zapytał melodyjnym głosem.

- Nie, nie, nie – mówiłam jak wariatka w amoku.

- Jesteście walnięci – stwierdził Niall. Zapomniałam, że Horan był tu z nami. Odwróciłam swój wzrok, starając się skupić na blondynie.

- Co? Czemu?

- Wyglądacie jakbyście się znali. Świry!

- Niall! – krzyknęłam, zupełnie niepotrzebnie. Jedynie ściągnęłam na siebie uwagę fanek, które usłyszawszy imię swojego idola rzuciły się chmarą na biednego chłopaka. Biegnąc popychały mnie, aż upadłam na podłogę. Żadna nie rzuciła mi się do pomocy. Zmartwiony Niall spoglądał w moim kierunku, jednak nie mógł opędzić się od dziewczyn. Nawet jego prośby nie pomagały i żadna nie chciała ustąpić. Zrobiło mi się w sumie… przykro? Tak to idealne słowo. Westchnęłam próbując wstać. Przede mną pojawiła się wyciągnięta ręka. Podniosłam oczy, napotykając wzrok chłopaka, który przyciągały mnie z taką samą siłą, z jaką robił to za pierwszym razem. Delikatnie złapałam jego dłoń. Jego dotyk palił do tego stopnia, że na moich policzkach pojawiły się dwa wielkie wypieki.

- Nic ci nie jest Oliwia?

- Ja… chyba w porządku – odpowiedziałam łapiąc się za głowę.

- Czy wiesz, że osoby, które spotykają się przynajmniej trzy razy w ciągu czterdziestu ośmiu godzin, mają o osiemdziesiąt siedem procent szansy na ponowne spotkanie?

- Właśnie to wymyśliłeś – odrzekłam kręcąc głową z niedowierzaniem.

Staliśmy obok siebie właściwie nie zamieniając już ze sobą żadnego słowa. Raptem ogarnęło mnie dziwne skrępowanie. Wbiłam wzrok w podłogę przyglądając się jej strukturze. Delikatnie bawiłam się końcówkami włosów. Czułam się jak nastolatka, która po raz pierwszy się zakochała. Ale od niej odróżniało mnie to, że mimo wszystko zakochana nie byłam, pomimo iż wszystkie znaki na niebie i ziemi na to wskazywały.

Chwilę krępującej ciszy przerwał Nialler, któremu udało się wydostać z tłumu Directionerek. Podbiegł do mnie i od razu mnie przytulił.

- Nic ci nie jest? – oderwał się na długość swoich ramion i wpatrywał się we mnie intensywnymi tęczówkami.

- Nie, raczej nie.

- Tak bardzo cię przepraszam Oli.

- Nie masz za co.

- Ale….

- Koniec. Kropka.

- Widzę, że już poznałaś mojego kuzyna?

- Co? – zapytałam rozdziawiając usta.

To nie możliwe! To nie może mieć miejsca! Co? Przecież… Jak? Jakim cudem? – to jednej z niewielu pytań, które kłębiły się po mojej głowie.

- No tak, to mój bla bla bla – wyłączyłam się, nie słuchając Horana.

Ale, dlaczego? Czy to było z góry zaplanowane? Dlaczego? Dlaczego ja?

ZATRZYMAJCIE ŚWIAT! JA WYSIADAM! – to miałam ochotę krzyknąć.

- Oliwia? – zapytał mnie blondyn delikatnie dźgając mnie między żebra. – Czy ty znowu się wyłączyłaś i mnie nie słuchasz?

- Tak tak, jasne, że zrobię.

- Co ze mnie za dżentelmen – odrzekł szarooki. – Jestem Matthew.

Wyciągnął do mnie dłoń, którą delikatnie uścisnęłam.

- To ja zostawię was samych – powiedział niewinnie Niall. – Wiecie, obowiązki i te sprawy.

Rzuciłam mu wrogie spojrzenie, bo wcale nie marzyłam o tym, by zostawać sam na sam z Matthew. Horan uśmiechnął się niewinnie, a w jego twarzy dostrzegłam jakby cień ulgi? Ale czemu Nialler miałby czuć ulgę?

Dziwne to wszystko. Wszystko się coraz bardziej komplikowało i ani jedna sprawa nie stawała się prostsza.

- Masz ochotę na kawę? – zapytał.

- Nie pijam kawy.

- To może herbatę?

- Pudło.

- Ciasto? – zapytał z nadzieją ukazując szereg białych zębów. – W ramach rekompensaty?

- Myślisz, że jedno ciastko wystarczy, żebym zapomniała o tym, że prawie mnie zabiłeś?

- Czy ja mówiłem tylko o jednym ciastku?

- Doooobra, widzę, że z tobą nie wygram, poza tym wiesz, te jedno ciastko mnie przekonało.

Szatyn podał mi dłoń, którą przyjęłam. Pociągnął mnie za sobą, przepychając się wśród tłumu rozwrzeszczanych dziewczyn.

- Oliwia – usłyszałam wołanie za sobą. Zwolniłam kroku i odwróciłam się. W oddali ujrzałam Louisa, który patrzył wprost na mnie. Jego niebieskie tęczówki spoglądały na mnie z wyraźnym szczęściem w oczach. Wręcz tryskały radością, a na jego usta wkradł się nieśmiały uśmiech. Chłopak otworzył usta, jakby chciał coś powiedzieć, jednak po chwili zamknął je, dostrzegając dłoń Matthew i moją w uścisku. Zobaczyłam szok na jego twarzy, który przerodził się w złość. Zacisnął zęby i wbił we mnie swoje oczy, które wręcz pałały wściekłością. Chciałam mu powiedzieć, że to nie tak, że to nic nie znaczy, jednak nie zdążyłam. Matthew nie zwracając na mój opór pociągnął mnie za sobą, tym samym wyprowadzając mnie z budynku.

Szatyn siedział w garderobie przyglądając się swojemu odbiciu w tafli lustra. Prawą dłonią dotknął szkła. Louis zza szklanej tafli zrobił to samo. Chłopak wykrzywił usta, które ułożyły się w smutny grymas. Ten koncert to było jedno wielkie nieporozumienie. Pokręcił głową próbując odgonić pesymistyczne myśli, jednak te z każdą chwilą przybierały na sile. Uderzył pięścią w stół próbując dać upust swoim emocjom. Odżywki i lakiery, których używali podskoczyły i część z nich poturlała się, upadając z cichym brzdękiem na ziemię.

Jak Harry mógł to zrobić?  Przecież uważałem go za przyjaciela! – takie i inne pytania zaprzątały głowę Louisa.

Dlaczego Harry zszedł wtedy ze sceny? Przecież wiedział, jak bardzo zależało mu na Oliwii. Zaśpiewał dla niej, a dziewczyna była wpatrzona w niego jak w obrazek. W Louisie momentalnie się zagotowało. Zacisnął usta w wąską linię, byle nie palnąć wtedy czegoś głupiego. Przecież to tylko zwykła, głupia dziewczyna, których znalazłby miliony na świecie. Dlaczego musiał się zakochać właśnie w niej?

Czy Styles nie dostrzegał tego, jak bardzo tym gestem zranił Tomlinsona?

Nie, tak dłużej być nie może. Tommy wstał i opuścił garderobę trzaskając drzwiami. Postanowił wyjaśnić to wszystko, bo ta sytuacja z minuty na minutę odbierała mu chęć do życia i malutką iskierkę nadziei, którą cały czas miał w sobie.

Louis starał się znaleźć Hazzę, ale ten jakby zapadł się pod wodę. Dopiero po chwili zdał sobie sprawę, że jego przyjaciel jest prawdopodobnie z fanami. Wchodząc do pomieszczenia zastał tłum podekscytowanych fanek. Westchnął cicho omiatając wzrokiem pomieszczenie. Starał się nie zwracać na siebie szczególnej uwagi. Pośród szczęśliwych dziewczyn dostrzegł ją. Jej brązowe włosy wyróżniały się niesamowitym blaskiem, który prawdopodobnie widoczny był tylko dla Louisa. Przedzierała się przez tłum fanek, a on jakby chcąc ją zatrzymać cicho krzyknął jej imię. Po chwili odwróciła się. Przez tak krótki czas zdążył zapomnieć, jaka była piękna. Wbiła w niego swoje szare oczy i lekko rozchyliła usta. Mimowolnie na jego twarz wpłynął uśmiech. Tommy zdawał się zapomnieć o wcześniejszych uczuciach. Teraz jego głowę wypełniała tylko ona. Otworzył usta, chcąc powiedzieć do niej cokolwiek, jednak wtedy dostrzegł jej dłoń. Połączona była w uścisku z tym…. Louisowi zabrakło słów by opisać nienawiść, jaką darzył tego chłopaka. Momentalnie poprzednie emocje wróciły ze zdwojoną siłą. Był pewny, że gdyby jego wzrok mógłby zabijać ten koleś byłby trupem. Po chwili Oliwia znikła mu z oczu. Zacisnął dłonie w pięści. Odwrócił się i ruszył przed siebie. Wściekłość wypełniała cały jego umysł i zdawała się przysłaniać mu cały świat. Nie zauważył chwili, gdy boleśnie pociągnął kogoś z bara. Dopiero wtedy lekko oprzytomniał i pomógł wstać biednemu Stylesowi, który nie wiedział, co się wokół niego dzieje.

- Uważaj jak łazisz Tomlinson – wysyczał Harry rozmasowując bolące ramie.

- Daj mi święty spokój Styles. Nie chcę cię teraz widzieć – Louis pragnął powiedzieć Harremu, co go boli, jednak nie chciał zepsuć tego, co między nimi było.

- O co ci chodzi Lou? – zapytał zdziwiony Loczek.

- O nic – powiedział Boo Bear przez zaciśnięte zęby.

- Nie poznaje cię ostatnio. Jesteś jakiś nieobecny, wkurzony na cały świat – kontynuował swój wywód Curly. – Czy zrobiłem coś nie tak?

- Tak. Czy teraz dasz mi spokój?

- Ale co? – jęknął zielonooki.

- Naprawdę się nie domyślasz? Czy może tylko udajesz takiego głupiego, co? – zapytał od niechcenia szatyn podchodząc bliżej Harrego.

- Może mnie oświecisz Panie „Jestem Alfą i Omegą”?

- Czy ty musisz zawsze być taki ironiczny? Wiesz, co Styles? Myślałem, że się przyjaźnimy. Uznawałem cię za brata, ale ty widocznie masz inny pogląd na tą sprawę.

- Co? Przecież jesteśmy best friend zapomniałeś?

- Musisz mieć każdą dziewczynę w promieniu kilometra?

- A więc o to ci chodzi. To wiele wyjaśnia – odrzekł pozornie spokojny Harry.

- Fajnie się dla niej śpiewało? Nie sądziłem, że ktokolwiek zada mi taki cios, a na pewno nie mój przyjaciel.  

- Ale to nie tak Lou – zaśmiał się Curly.

- Widziałem jak byliście w siebie wpatrzeni. Plus to, że zawsze unikasz tematu Oliwii, gdy o niej rozmawiamy. To naprawdę wiele wyjaśnia.

- Tommy…

- Życzę szczęścia.

- Nie jesteśmy razem – jęknął Hazza zwracając tym uwagę Tomlinsona.

- Co tu się dzieje? – zapytał Niall uśmiechając się szeroko.

- Louis jest zazdrosny – podśpiewywał pod nosem Loczek.

- Wcale, że nie jestem.

- Ależ jesteś. Zazdrości mi tego, że to ja zaśpiewałem piosenkę dla Oliwii, a nie on – Styles wystawił język w kierunku przyjaciela celowo irytując go jeszcze bardziej.

- Spokój – zarządził Niall.

- Nienawidzę was! Nienawidzę was obu! Nie chce was więcej znać! – wybuchnął Louis, oddalając się od przyjaciół. Wcale tak nie myślał, jednak emocje wzięły górę. Wrócił do garderoby zostawiając zdezorientowanych przyjaciół na środku korytarza, którzy wymieniali między sobą porozumiewawcze spojrzenia. To prawda, był zazdrosny jak cholera, o to, że oni mogli z nią porozmawiać, a on nie. A chciał, chciał wszystko wyjaśnić. Pragnął znowu słyszeć jej melodyjny śmiech, jej głos, gdy szeptała cicho jego imię. A najbardziej chciał poczuć znowu smak jej pełnych ust. Pamiętał ich pierwszy pocałunek, jak muskał wargami jej pełne usta. Nie mógł się pogodzić z tym, że ona może teraz całować się z kimś innym. Uderzył ręką w blat powodując, że lustro wiszące nad stolikiem upadło i roztrzaskało się w drobny mak.

Przez całą drogą czułam poczucie winy, mimo iż nie powinno go tam być. Nie powinnam się czuć winna z tego powodu, że Louis zobaczył mnie i Matthew. Przecież to on mnie zranił i zakończył to, co między nami kiedykolwiek było. Tylko, dlaczego to uczucie w moim ciele stopniowo rosło? Wiedziałam, że już jest za późno na jakiekolwiek tłumaczenia. Louis już mnie nie wysłucha. Nawet, jeśli to i tak nie przemówię mu do rozsądku. Westchnęłam cicho. Zamyślona szłam za Matthew, który ciągnął mnie za rękę nie zważając na moje ciche jęki spowodowane bólem. Zamyślona biegłam za chłopakiem przez zatłoczone ulice Londynu, co jakiś czas wpadając na przypadkowych przechodniów. Nie zauważyłam, kiedy szatyn stanął, więc przez przypadek wpadłam na niego, przy okazji go przewracając. Upadłam prosto na jego brzuchu tak, że nasze twarze dzieliły zaledwie minimetry. Podniosłam swoje oczy i wbiłam je w jego szare tęczówki, które hipnotyzowały mnie z każdą sekundą. Rozchyliłam swoje pełne usta i delikatnie oblizałam je językiem. Chłopak spojrzał na moje wargi, by po chwili z powrotem przenieść wzrok na moje oczy. Szatyn przysunął się jeszcze bliżej o ile to w ogóle było możliwe. Poszerzyłam oczy ze zdziwienia w momencie, gdy jego usta delikatnie musnęły moje. Echo tego pocałunku odbijało się wewnątrz mnie przyprawiając mnie o szybsze bicie serca. Smak jego ust został na moich i zachęcał mnie do ponownego spróbowania warg chłopaka. Pocałunki stały się moim uzależnieniem, na którego nie było lekarstwa. Szatyn odsunął mnie na długość, uśmiechając się błogo, spojrzał w moje szare oczy. Zaczerwieniłam się pod wpływem jego spojrzenia. Powoli podniosłam się i podałam mu rękę.
- Przepraszam - wyszeptałam cicho, jednak on zdawał się tego nie słyszeć. Ze spokojem otrzepywał swoje spodnie.
Po chwili ruszyliśmy dalej, a chłopak delikatnie splótł nasze dłonie. Nie protestowałam mimo tego, iż wiedziałam, że jestem na krawędzi.
Nie wiem, dlaczego dopiero teraz dostrzegłam, że jego obecność doprowadzała mnie do szaleństwa. Jego zapach, spojrzenie, dotyk palił moje ciało.
Matthew zaprosił mnie do jakiejś malutkiej cukierni na obrzeżu miasta zapewniając mnie uprzednio o jej świetności.

Od progu uderzył mnie zapach, który w granicach dobrego zapachu się raczej nie mieścił. Było to połączenie słodyczy z wilgocią, co przyprawiało mnie o dziwny ucisk w żołądku. Spojrzałam niepewnie na szarookiego, który wręcz promieniał radością. Matthew zachowywał się jak prawdziwy dżentelmen. Odsunął mi krzesło i poczekał, aż usiądę, żeby samemu klapnąć na krześle.

- Napijesz się czegoś?

- Nie, nie…

- Nalegam. Kawa czy herbata?

- Nie dziękuję – odrzekłam wydymając usta. – Ale jeśli już nalegasz poproszę czekoladę na gorąco.

- Już się robi – odrzekł odchodząc w kierunku baru.

Rozejrzałam się wokoło. „Bar” był przerażający. Było to obskurne miejsce, które nie przypominało niczym tych słodkich kawiarenek w centrum miasta. Miejsce te było ciemne, pomimo trzech okien. W kątach siedzieli zakapturzeni mężczyźni, którzy rzucali mi, co chwila znaczące spojrzenia. Miejsce było wyraźnie zaniedbane i obskurne. Gdzieniegdzie na ścianach stara tapeta odklejała się ukazując zimne mury. Przeniosłam wzrok na stolik, na którym leżała zakurzona serweta. Pośrodku stała świeczka, której jasny płomień odchylał się raz w jedną, raz w drugą stronę. To miejsce przyprawiało mnie o gęsią skórkę. Potarłam ramiona, jednak nie ukoiło to moich nerwów. Moje rozważania przerwał dźwięk telefonu, który wydawał się całkiem obcy w tym miejscu.

- Tak?

- Oliwia do cholery, gdzie jesteś? – zagrzmiał w słuchawce głos Harrego.

- Cześć eeeee – nie dokończyłam widząc, że do stolika zbliża się Matthew.

- Gdzie jesteś? Wszędzie cię szukamy.

- Nie martw się kochanie

- Ale…

- Oddzwonię. Pa

- Oliwia…

Rozłączyłam się. W tym samym momencie do stolika podszedł Matthew i rozsiadł się na krześle. Wraz z jego powrotem wróciło te dziwne, paraliżujące uczucie w żołądku.

- Z kim rozmawiałaś? – zapytał od niechcenia, jednak jego ciekawskie oczy go zdradziły.

- Z kuzynką – odrzekłam spokojnie, kłamiąc mu w żywe oczy.

- Aaaaa, i co powiedział? – dopytywał się. Czy musiał być, aż tak bardzo ciekawski?

- Że, eeee…. Pytała się gdzie jestem – po części była to prawda, jeżeli moją kuzynką był Harry Styles.

- Aha

- Taaaak – przeciągnęłam to słowo próbując podtrzymać rozmowę w obawie przed krępującą ciszą.

Położyłam ręce na blacie spoglądając w kierunku starszej pani krzątającej się za barem. Poczułam chłód na swojej dłoni. Spuściłam wzrok przyglądając się jak szarooki delikatnie muska palcami moją dłoń. Podniosłam wzrok. Szatyn wpatrywał się we mnie znad płomienia świecy, która odbija się w jego źrenicach pozostawiając w nich błyszczące iskierki.

- Czy twój ojciec był złodziejem? – zapytał jak gdyby nigdy nic. Jakby to było najnormalniejsze pytanie na świecie. Czy on jest NORMALNY?

- Co? Nie! Czemu?

- Bo ukradł wszystkie gwiazdy i zamknął je w twoich oczach.

Zatkałam usta, żeby nie parsknąć śmiechem. Nie ma to jak tani tekst na podryw. Już w umyśle szykowałam jedną z moich ciętych ripost, gdy z zamyślenia wyrwała mnie kelnerka, która czasy świetności miała już za sobą. Odchrząknęła cicho zwracając naszą uwagę na siebie. Szurnęła po blacie kawałek ciasta i moją czekoladę, która wylała się z cichym chlupnięciem. Kobieta nie zważając na to odeszła kiwając biodrami na cztery strony świata.

- Smacznego – szepnął chłopak wpychając pierwszy kęs ciasta do ust.

Poszłam jego śladem i łyżeczką odkroiłam sobie maleńki kawałek. Włożyłam do ust. Przez pierwsze trzy sekundy uważałam, że ciasto nie ma smaku, jednak po chwili poczułam go. Gorzki, wykręcający – to jedne z pozytywnych słów, które opisywały to żarcie. Starałam się powstrzymywać odruch wymiotny, jednak z każdym oddechem ciasto podjeżdżało mi do gardła. Powąchałam czekoladę, chcąc zapić ten obrzydliwy smak, jednak jej zapach nie był wcale lepszy od ciasta. Skrzywiłam się.

- Nie smakuje ci? – zapytał szatyn.

Z grzeczności ukroiłam kolejny kawałek i zmusiłam się do tego, żeby wepchnąć go do ust.

- Jest pyszne – skłamałam unosząc leciutko kąciki ust.

- Naprawdę?

- Jest okropne, błagam chodźmy stąd.

- Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem o pani.

Matthew pospiesznie poszedł zapłacić. Wyszłam, odprowadzana spojrzeniami facetów w czerni. Po chwili dołączył do mnie szatyn. Szliśmy obok siebie w ciszy, która stawała się coraz bardziej gęsta z minuty na minutę. Zimne powietrze muskało moją twarz, dodając jej rumieńców. Było mi dziwnie gorąco, mimo październikowego powietrza. Powoli zdjęłam kurtkę, a chłopak bacznie spojrzał w moją stronę. Po chwili przyłożył swoją dłoń do mojego czoła i spojrzał na mnie z przerażeniem w oczach.

- Dziewczyno jesteś rozpalona! Idziemy do lekarza.

- Nie, czuje się dobrze.

- Nie mam mowy… - położyłam palec na jego ustach, tym samym go uciszając.

- Nic mi nie jest, przysięgam.

- Dajmy, że ci wierzę.

Matthew otoczył mnie ramieniem w opiekuńczym geście i eskortował mnie do domu nie zważając na moje protesty. Z kilometra na kilometr czułam jak uchodzi ze mnie życie. Coraz ciężej było stawiać mi kolejny krok. W głowie czułam denerwujące pulsowanie, które cały czas przybierało na sile. Moje powieki robiły się coraz cięższe, a obraz wirował mi przed oczami. Co się do cholery ze mną dzieje?

Szatyn odprowadził mnie pod sam próg. Nie miałam siły zapytać się go skąd wiedział, gdzie mieszkam. Pożegnałam go ledwie widocznym skinieniem głowy. Całą swoją siłę włożyłam w naciśnięcie klamki, która z cichym szczęknięciem ustąpiła. Powoli weszłam do domu zamykając drzwi kopnięciem. Usłyszałam jakiś hałas w salonie, a przede mną pojawił się Louis we własnej osobie.

- Lou – wyszeptałam uśmiechając się do niego słabo.

- Idź do diabła – odrzekł. Jego oczy miotały nienawiść w moją stronę.

- Przepraszam – tylko to mogłam powiedzieć. – Daj to sobie wytłumaczyć.

Jednak Tommy nie zwracając na mnie szczególnej uwagi, wyminął mnie i wyszedł z domu trzaskając drzwiami.

Wszystko spieprzyłam. Wiedziałam, że zawsze miałam szczególne szczęście, ale dlaczego musiałam psuć coś, co jest dla mnie ważne? Zraniłam osobę, na której mi zależało. Westchnęłam odwieszając kurtkę na wieszak. To tylko i wyłącznie moja wina. Powinnam zniknąć z jego życia, jak zaplanowałam to wcześniej. Podeszłam do schodów i całą siłę włożyłam w wejście na pierwszy stopień. Pokonywałam kolejne przytrzymując się poręczy. Wydawałoby się, że po godzinach męki dotarłam do celu. Otworzyłam drzwi, weszłam i zamknęłam je za sobą. Rozejrzałam się po pokoju, zastanawiając się, co powinnam ze sobą zabrać. Jednak nie dane było mi dokończyć, bo poczułam, że moje ciało staje się bezwładne. Ostatnie, co pamiętam, to moment, w którym moje delikatne ciało dotknęło ziemi. 

-------------------------------------------------------------------------------------------------

Jest notka! Wydaje mi się, że rozdziały będą się pojawiać co 2 tygodnie z powodu nawału zajęć w szkole (tygodniowo 5 prac klasowych). No, ale co to dla mnie! 

Dedyk? Dla wszystkich moich czytelników, bo bez was nie byłoby tego wszystkiego <3

 CZYTAM=KOMENTUJE