Rozdział IV

Nie mam pojęcia jak długo tam siedziałam. Musiało minąć sporo czasu sądząc po moich odmarzniętych palcach. W zasadzie trzęsłam się z zimna, ale go nie odczuwałam. Pulsowanie z tyłu głowy nie dawało o sobie zapomnieć, ale starałam się ignorować ból.

Powoli wstałam i niepewnym krokiem ruszyłam przed siebie. Czasami zarzucało mnie jeszcze na którąś stronę, ale to rzadko. Ktoś z boku mógłby pomyśleć, że jestem ostro najebana. Ledwo trzymałam się na nogach. Jedynym rozsądnym miejscem, do którego mogłam się udać był dom Claudii.

Kuzynka była przerażona widząc mnie w takim stanie. Nie pytając o nic wpuściła mnie i kazała mi iść pod ciepły prysznic, który ukoił moje zszargane nerwy. Pozwolił mi w pewnym sensie poukładać dzisiejsze wydarzenia. Najpierw niebo i mój anioł, a potem piekło w domu. Popadam ze skrajności w skrajność. Po skończonym prysznicu kuzynka wygoniła mnie do łóżka. Po chwili przysiadła się do mnie i podała mi kubek gorącej herbaty.

- Strasznie się martwię Oli. Co się stało ? – zapytała delikatnie.

Opowiedziałam jej tą historię nie szczędząc szczegółów. Claudia przez chwilę siedziała w milczeniu, a po chwili wybuchła:

- Mówiłam ci! Ostrzegałam cie przed nim! Dlaczego mnie do cholery nigdy nie słuchałaś?

- Ja…

- Mógł cię zabić! Oliwia! On jest niezrównoważony psychicznie!

- Nie mów tak. Może miał gorszy dzień? Albo był zdenerwowany?

- Następnym razem też tak powiesz? To nie powód do cholery, by podnosić na ciebie rękę!

- Ale on nie chciał!!

- Jesteś idiotkę Oliwia! Po cholerę go bronisz? On cię uderzył!

- Tylko pchnął mnie na ścianę!

- I ty mówisz to ot tak? A następnym razem, co? Tylko mnie uderzył w oko? DZIEWCZYNO! OTRZĄŚNIJ SIĘ!

Łzy napłynęły mi do oczu.

- Oli, kochanie nie płacz. Ja tylko się o ciebie martwię! Nie chce, żeby coś takiego się powtórzyło rozumiesz? Zabije tego skurwysyna! Niech tylko się tu pojawi! Nikt już cię więcej nie skrzywdzi! Obiecuję ci to! – powiedziała i przytuliła mnie. – Idź już spać – poleciła. – Jutro znajdziemy jakieś wyjście kochanie.

- Ale…

- Oli. Nie pozwolę ci na to! Nawet nie myśl o tym, żeby do niego wracać słyszysz? Nie pozwolę ci na to!

Pocałowała mnie w czoło i wyszła z pokoju. Leżałam przez chwilę z pustką w głowie. W pewnym momencie po prostu odpłynęłam.
--------------------------------------------------------

Lou panikował przez pół nocy. Martwił się o tą dziewczynę. Czy ona chce się zabić? Wzdrygnął się na samą myśl. Serce mu się krajało, gdy słyszał jej zapłakany głos w słuchawce. Zabiłby każdego, kto doprowadził ją do takiego stanu! Wkurzył się na samą myśl i po raz kolejny spojrzał na wyświetlacz swojego telefonu. Zegar wskazywał 3:27. Wybrał odpowiedni numer i nacisnął przycisk zielonej słuchawki.

‘ Abonent czasowo niedostępny’ – obwieścił mu głos w słuchawce.

- Cholera – zaklął. Jakby tego nie wiedział. Słyszał to już 10 razy w ciągu 5 minut.

Harry niespokojnie poruszył się na łóżku. Lou najchętniej rozwaliłby ten telefon, ale był on jego jedyną nadzieją. Rzucił go na środek łóżka. Oparł głowę o ramę łóżka. Podciągnął nogi pod brodę. Ukrył twarz w kolanach. Siedział tak dłuższą chwilę głęboko oddychając.

- Lou, co jest grane? – dobiegł go głos przyjaciela. Lou instynktownie poruszył się i spojrzał w ciemność, gdzie jak mniemał znajdował się jego przyjaciel.

- Nic – odrzekł cicho.

- Tommy widzę przecież. Siedzisz tutaj i wgapiasz się w ścianę. Od jakiś 7 godzin.

- Nie mogę spać, po prostu.

- Słyszysz siebie? Ty uwielbiasz spać Tommy – powiedział Harry i przeciągnął się.

- Ja… Harry… Ona… Chyba…

- O co chodzi stary? – Harry jakby nagle oprzytomniał.

- Onachybanieżyje – wyrzucił z siebie jednym tchem Louis i wydał z siebie zgłuszony dźwięk.

Harry natychmiast znalazł się koło przyjaciela. Na początku nie wiedział, co ma zrobić, co powiedzieć. Przekonał się już jak to jest stracić kogoś ważnego. Przytulił Lou. Od razu naszły go wspomnienia, które szybko od siebie odgonił.

- Tommy, będzie dobrze. Na pewno rozładował jej się telefon. Rano będziesz się z tego śmiał. Zobaczysz – Hazza próbował wypaść przekonująco.

- Gdybyś słyszał jej głos… - w tym momencie Lou załamał się głos.

- Będzie dobrze Lou, obiecuję! No, daj spokój. Nie marz się jak baba, bo jutro cię własna matka nie pozna! – zaśmiał się Hazza i zalotnie zatrzepotał rzęsami.

Harry nie mógł patrzeć na to jak jego przyjaciel cierpi. Ostatnim razem widział go w takim stanie po tej całej aferze z Hannah. Boo Bear zasługuje na szczęście – pomyślał Hazza. Harry siedział jeszcze jakiś czas przy Louisie, dopóki ten nie zasnął. Spojrzał na zegarek. Było po 5. Chłopak ubrał się w luźne dresy i wyszedł na ogródek. Spojrzał na szare niebo, przez które przebijały się pierwsze promienie słońca. Kolejny dzień przynosi nam nowe szanse…
--------------------------------------------------------

Rano obudziły mnie jakieś krzyki dochodzące skądś. Ledwo otworzyłam oczy. Gdzie ja jestem? – pomyślałam. Ale zaraz mnie olśniło. U Claudii. Powoli usiadłam na łóżku. Głowa dawała o sobie znać. Powoli zwlekłam się z łóżka. Gdy stanęłam w pozycji stojącej, lekko zakręciło mi się w głowie. Krzyki dochodziły z kuchni. Weszłam tam i zobaczyłam moją kuzynkę w istnej furii, która wydzierała się na Joe.

- Spadaj stąd ty idioto! Ona nie chce cię więcej widzieć!

- Daj mi z nią porozmawiać proszę! Muszę jej to wyjaśnić!

- Po moim trupie!

- To chyba długo nie będę musiał czekać – odpowiedział i podszedł w jej kierunku.

- Nie zbliżaj się psychopato do mnie! Tu nie ma, czego wyjaśniać! Powiem ci grzecznie, bo nie wiem czy zrozumiałeś! SPIERDALAJ! TAM SĄ DRZWI! – odkrzyknęła i wskazała ręką na drzwi.

Lekko odchrząknęłam. Spojrzeli w moją stronę.

- Co tu się dzieje? – zapytałam lekko drżącym głosem. Odchrząknęłam, aby dodać mu hardości.

- Kochanie! Porozmawiajmy błagam! – płaszczył się przede mną Joe klęcząc przy okazji.

- Myślę, że wczoraj padła wystarczająca ilość słów – powiedziałam zimnym głosem.

- Oli, błagam – powiedział i spojrzał na mnie błagalnie.

Patrzałam na niego jak na idiotę. Po chwili coś we mnie drgnęło. Przypomniał mi się tamten chłopak. Wspomnienia odżyły. Oli, wróć do rzeczywistości – nakazałam sobie! Wyrzuty sumienia wzięły nade mną górę oraz litość.

- Masz minutę – rzuciłam i wymaszerowałam w kierunku sypialni. Sądząc po odgłosach – Joe ruszył za mną. Siadłam na łóżku. Chłopak postanowił zachować bezpieczną odległość między nami.

- Kochanie tak bardzo cię przepraszam! Ja nie wiem, co we mnie wstąpiło! Błagam wybacz mi!

Spojrzałam na niego. Chłopak ukrył twarz w dłoniach.

- Ja to naprawię. Dla ciebie! Dla nas! Zmienię się obiecuje! Tylko błagam cię wybacz mi! Ja, nawet nie wiesz, jaki byłem przerażony! Ten wyłączony telefon – załamał mu się głos i po jego policzku spłynęła jedna, maleńka łza.

- Dobrze – powiedziałam.

Spojrzał na mnie zielonymi oczyma. Tak bardzo różniącymi się od tych niebieskich.

- Wybaczam ci.

Pierdolone wyrzuty sumienia wzięły nade mną górę!! Po co ja to robię? Szukałam w myślach jakiejkolwiek wymówki, aby usprawiedliwić jego zachowanie. A tak naprawdę próbowałam usprawiedliwić siebie, za tę zdradę.

- Naprawdę?

- Tak.

- To znaczy, że wrócisz teraz ze mną..?

- Idź już.

- Ale…

- Powiedziałam, idź już i zostaw mnie samą.

Chłopak posłusznie opuścił pokój. W drodze do drzwi rzucił Claudii triumfalny uśmiech, czego nie mogłam zauważyć.

Claudia weszła do mojego pokoju i patrzała na mnie z niedowierzaniem i kręciła głową. Starałam się nie zwracać na to żadnej uwagi, jednak nie wychodziło mi to. Wiedziałam, że nie wytrzymam ani sekundy dłużej w tym domu.

- Cześć – rzuciłam wychodząc, jednak nie doczekałam się jakiejkolwiek odpowiedzi. Była cholernie zła na mnie i ja to wiedziałam.

Wychodząc z mieszkania włączyłam mój telefon. Nie wiedziałam, co się z nim dzieje, bo cały czas mi się zacinał. Musiałam odczekać z 15 minut zanim normalnie mi się włączył. Przyczyną było prawie 1000 połączeń nieodebranych i około 200 sms. Od jednego jedynego numeru. Ah przepraszam, jedno jedyne połączenie z telefonu Joe. Tyle razy dzwoniłem? Hahaha łajdak. Niezły z niego aktor. We wszystkich tych sms zawierała się prośba o kontakt. Uśmiechnęłam się do siebie. To miłe, gdy ktoś się o ciebie tak martwi. Mój humor stał się dzięki temu o niebo lepszy.

Wybrałam ten numer. Dzwonie. Poczułam przyjemne ciepło w brzuchu. Czekałam jeden, dwa, pięć sygnałów. Nic. Zero odzewu. Rozłączyłam się. 
--------------------------------------------------------

Lou podświadomie słyszał przez pewien czas jakiś dźwięk. Nie miał siły, żeby się ruszyć, a co dopiero wyłączyć źródło hałasu. Na szczęście po chwili ustał. Przewrócił się na drugi bok. Był zmęczony zarówno psychicznie jak i fizycznie. Troska o dziewczynę i niepewność wykończyła go. Spał dalej nie zważając na nic.

Harry, co jakiś czas zaglądał do przyjaciela. Sprawdzał czy z jego Lou jest wszystko w porządku. Lou nie zasłużył na to wszystko. Na tyle cierpienia. Dlaczego całe zło spadało wiecznie na tego chłopaka? Styles nie potrafił znaleźć odpowiedzi. Mimo wszystko Lou pozostawał pozytywnie nastawiony do życia. Harry podziwiał przyjaciela za to. Hazza czuł, że wszystko ułoży się. Jakoś. Tylko czyim kosztem? Tommy nie zasłużył na tyle cierpienia!
--------------------------------------------------------

Co chwilę sprawdzałam telefon w nadziei, że chłopak postanowił się odezwać. Za każdym razem, gdy wyciągałam go z kieszeni czułam przyjemne ciepło. Tak bardzo chciałam poczuć te upragnione wibracje! Zaraz po tym następowało przygnębienie. Proszę, proszę odezwij się! Ale Zero. Nic. Moje prośby nie zostały wysłuchane.

Długo jeszcze chodziłam po Londynie myśląc nad swoim życiem. Miałam pełno wątpliwości. Jeżeli to się powtórzy? Nie… Joe taki nie jest! Chyba… Bo chyba mnie nie zabije prawda?

Miałam pustkę w głowie. Zero szans na szczęście. Z Joe? Mogę spróbować jeszcze raz, ale przecież dwa razy do tej samej rzeki się nie wchodzi. Jestem głupia – pomyślałam i kopnęłam kamień, który leżał na drodze. Podskoczył, poturlał się lekko i upadł. Zupełnie jak moje życie.

Skierowałam swoje kroki do domu. Byłam zmęczona tym wszystkim. Miałam ochotę położyć się i już nigdy nie wstać. Nie pomagał mi również fakt, że ten chłopak się nie odzywał. Tak bardzo chciałam usłyszeć jego głos, śmiech. Zobaczyć jak jego oczy rozjaśniają się na mój widok.

Weszłam po schodach i przekręciłam klucz w zamku. Weszłam do całkiem pustego mieszkania, które o dziwo było posprzątane. Zdziwiłam się, czy dobrze trafiłam. Dlatego wyszłam przed drzwi i sprawdziłam numer. Nie pomyliłam się. Zamknęłam za sobą drzwi i weszłam głębiej do mieszkania. W kuchni czekała na mnie niespodzianka. Stół był odświętnie nakryty czerwonym obrusem. Stały tam dwa kieliszki, a obok chłodziła się butelka czerwonego wina. W wazonie stała zdechła róża. Talerze były ustawione idealnie w stosunku do sztućców. Widać, że ktoś starał się zadbać o dobry nastrój. Na środku stołu stała pizza. Usłyszałam kroki za sobą.

- Oli? – zapytał Joe, który stał w salonie bez koszulki. Jego ciało nie robiło na mnie żadnego wrażenia, mimo tego, że widoczny był na nim zarys mięśni.

- Ach, cześć.

- Tak się cieszę, że cię widzę – odpowiedział uradowany i podszedł do mnie. Instynktownie odsunęłam się. Widziałam ból w oczach chłopaka, ale chciałam, żeby poczuł to samo, co ja czułam.

- Zjemy? – zapytał.

- Wiesz, co nie mam ochoty.

- Ale ja specjalnie…

- Kupiłeś jedzenie? Nie mam ochoty siedzieć tu i jeść pizzę i udawać jakby nigdy nic się nie stało!

- Oli, ja…

- Myślałeś, że zapomnę przez kilka godzin?

- Ja…

- Dokładnie, tak myślałam.

Odwróciłam się i poszłam w kierunku łazienki. Zostawiłam telefon na stole w salonie. Weszłam do łazienki i rozebrałam się. Odkręciłam gorącą wodę. Kochałam ten moment, gdy pierwsze kropelki wody muskają twoje ciało. To było niesamowite. Stałam tak dłuższy moment rozkoszując się tym przyjemnym ciepłem. Usłyszałam dźwięk dzwonka mojego telefonu dochodzący z mieszkania. Zakręciłam wodę, żeby się upewnić.

- Joe?

- tak kochanie?

- Czy dzwonił mój telefon? Bo chyba słyszałam dzwonek.

- Zdawało ci się.

Powróciłam do wcześniejszej czynności. 
--------------------------------------------------------

Lou przebudził się. Nie wiedział ile czasu spał. Musiało minąć sporo, bo za oknem było ciemno. Przewrócił się na plecy. Pomyślał o tej dziewczynie. Od razu zamotał się w pościeli próbując znaleźć telefon. Jest! – pomyślał z ulgą. Spojrzał na wyświetlacz. Jedno nieodebrane połączenie. Drżącymi rękami odblokował klawiaturę. To jej numer. Poczuł ulgę i euforię! Tak! Nie czekając ani chwili wybrał jej numer. Czekał chwilę wsłuchując się w jej muzyczkę.

- Słucham? – odebrał męski głos. Lou na początku się zdziwił.

- Czy zastałem…?

- Oliwię?

To tak ma na imię ta piękna dziewczyna!

- Tak dokładnie.

- A kto dzwoni?

- Czy to ważne? – zirytował się Louis. Powoli zaczynał wpieniać go ten typek. Za kogo on się uważa.

- tak, dla mnie ważne.

- To nie ma być ważne dla ciebie, tylko dla niej dupku. – powiedział Louis i zazgrzytał zębami.

- Pocałuj mnie w dupę!

- Nie wiem, kim jesteś koleś, daj mi Oliwię do telefonu – koleś przeginał. Lou chciał porozmawiać z Oliwią.

- Jej chłopakiem.

Louisa zamurowało. Po prostu nie wiedział, co ma odpowiedzieć. Oliwia wspominała mu coś o tym, że jest zajęta, ale myślał, że to tylko tak na odczepnego. Chciał zabić tego kolesia.

- Halo?

- Słucham ? – odpowiedział Lou.

- Nie mów słucham, bo….

Lou rozłączył się. Nie wytrzymał tego. Rozsadzały go emocję, a najlepszym wyjściem to pójść dalej spać. Oliwia, jego Oliwia. Musi przestań o niej myśleć. Ona jest zajęta. Jej miękkie usta. Przestań Tomlinson!

Dlaczego to zawsze przydarza się mi? – pytał sam siebie chłopak. On i jego zajebiste szczęście.

Rzucił telefon ze złości. Wylądował w końcu łóżka. Chciał zasnąć i nigdy więcej się nie obudzić. Jednak nie może zostawić chłopaków. Tak, oni są dla niego najważniejsi.

Z takim mottem Lou udał się w krainę snów.
--------------------------------------------------------

Nie ufałam Joe. Byłam przekonana, że mój telefon dzwonił. Nie śpieszyłam się jednak. Oddawałam się przyjemnym czynnościom. Chciałam się uspokoić. Wieki minęły zanim wyszłam z łazienki. Joe leżał na kanapie. Spojrzał na mnie, gdy wyszłam z łazienki. Poszłam do kuchni i nalałam sobie szklankę soku. Po chwili Joe przypałętał się do kuchni. Nie miałam najmniejszej ochoty na rozmowę z nim. Szybko dokończyłam resztkę soku.

- Dobranoc – rzuciłam i wyszłam z pomieszczenia. Chwyciłam mój telefon i ruszyłam w kierunku sypialni. Położyłam go na szafce nocnej i przebrałam się w koszulę. Położyłam się do łóżka. Zgasiłam światło i leżałam myśląc o… No wiadomo, że o pocałunku. Po chwili poczułam jak ktoś kładzie się na łóżko. Włączyłam światło i odskoczyłam. To Joe.

- Co ty tu robisz? – zapytałam z niechęcią.

- No jak to co. Idziemy spać tak?

- Chwila, chwila koleś? O czym ty w ogóle mówisz?

- Spanie? Taka czynność życiowa?

- Wiem, co oznacza słowo spać. Bardziej interesuje mnie to, co ty odpierdalasz w moim łóżku?

- Idę spać?

- Nie nie nie! Wynoś się stąd! Myślałeś, że po tym, co zrobiłeś o tak po prostu pozwolę ci przebywać ze sobą i spać z tobą w jednym łóżku?

- Ale ja…

- To, że ci wybaczyłam nie oznacza, że wszystko będzie pięknie i cacy! Więc wypad stąd.

- Ale Oli.

- Nie rozumiesz po polsku*?

- Już idę nie musisz się tak bulwersować kobieto.

Wpieniony wyszedł i rzucił się na kanapę w salonie. Dupek!

Wzięłam do ręki telefon. Wybrałam numer chłopaka. Po prostu musiałam go usłyszeć, ale tym razem nie zamierzałam odpuszczać. Czekałam chwilę i nic. Numer nie odpowiada. Spróbowałam jeszcze raz. Czekałam i czekałam. Już miałam zrezygnować, gdy w słuchawce usłyszałam zaspany głos.

- Tak? – zapytał chłopak ziewając. Moje serce momentalnie fiknęło koziołka.

- Cześć. Chciałam po prostu powiedzieć ci dobranoc – powiedziałam i rozłączyłam się.

Zaczęłam bawić się ustawieniami telefonu, aż natrafiłam na rejestr połączeń. Zauważyłam jedno połączenie odebrane od tego chłopaka. Momentalnie się zagotowałam! Ten dupek, Idiota skończony grzebał mi w telefonie! Zazgrzytałam zębami.  Jakim prawem w ogóle?!! Miałam ochotę go zamordować, ale wtedy bym nie zobaczyła tego pięknego niebieskookiego chłopaka. Nigdy więcej. Brzmi smutno prawda?
--------------------------------------------------------

*Nie trafne określenie, bo są w Anglii. Ale nie brzmiałoby tak dobrze jakby napisała „nie rozumiesz po angielsku?”

Notka dedykowana specjalnie dla Ali, Asi, Oli, Klaudii i wielu innych zajebistych osób z TT. Oczywiście nie mogłam zapomnieć o Baśce, Klaudii i Asi, które tak wiernie czytają moje wypociny. 

Proszę, aby ci którzy chcą być informowani o nowych notkach zapisali się w Powiadamiaczu!

MASSIVE THANK U! I LOVE U GUYS :*